Sinds woensdag 18 maart heb ik weer voet op belgische bodem gezet na een vlotte reis via Miami en Madrid.
Alles lijkt hier als vanouds, al ben ik met gedachten en dromen nog steeds in Honduras. Aanpassen is niet nodig, maar veel bedenkingen heb ik wel. Wat een wereld van verschil! Vele dingen hier zijn echt wel beter geregeld, er is (ondanks de "crisis") niks tekort, we hebben alle gemak in leven en werken, we hebben het gewoonweg heel goed. Onze regering bakt er wel niks meer van, maar desondanks gaat alles, met iets minder zekerheden, gewoon door.
Wat ik wel heel erg mis zijn de hartelijke mensen die ik mocht ontmoeten, de gedrevenheid waarmee Solidaridad en Ecassef volharden in hun missie om de levensomstandigheden van Ecuadoranen en Honduresen te verbeteren, de blijheid met elke klein succes daarin, de verbondenheid met de natuur en het ritme van leven daar. Ondanks de armoede is er in beide landen een zekere levenslust die wij mogen benijden!
Het werk ginder waar ik aan mocht meehelpen is nooit af, maar ik hoop het op de voet te volgen en te publiceren voor de geinteresseerden op deze blog.
Dit laat me nooit meer los, en als ik nog ooit de kans heb om weer naar midden- of zuidamerika af te reizen zal ik niet twijfelen! Het leven is te kort om dingen niet te doen waarvan je altijd droomde.
Nee, het was echt geen vakantie, maar een ervaring die alleen maar versterkt heeft wat ik altijd al wou weten en meemaken. Hetgeen ik heb willen doen daar is natuurlijk een druppel op een hete plaat, maar ik geloof nog altijd in de pannenkoek die je met enkele druppels al kan bakken!
Gelukkig heb ik twee toffe organisatie getroffen die er op een manier voor gaan waar ik me in kan vinden: ondersteunen, begeleiden en helpen in een mentaliteitsverandering die meer teweeg brengt dan "geven aan de arme landen". Er is nog een hele weg te gaan...
Dank aan iedereen die met interesse meegevolgd heeft, reacties geschreven heeft, gesteund heeft of persoonlijke mails gestuurd heeft.
Zijn er nog vragen of reacties? Je kan ze op mijn emailadres kwijt: marijkevare@hotmail.com
Marijke
Laatste werkweek in Guajiquiro
Na een weekend feesten met de collega's van Solidaridad (etentje zelf gekookt en 's avonds gaan dansen bij de Mexicaan met live-music) vertrokken naar het westen. Had er geen zin in, weer nieuwe mensen leren kennen, en dat voor slechts een weekje. Ook het klimaat ginder is heel wat kouder, vooral 's nachts dan. Maar we werden aangenaam verrast door dona Alva, esposa van Francisko, medewerker van solidaridad. Een ruim huis in houtvlechtwerk met aarde bezet (zoals alle huizen daar), maar echt een fijne woning waar Francisko in één tel in de leefruimte een priveruimte timmerde met palen en plastic. Dona Alva heeft ons deze week verwend met allerlei typische gerechten, heel lekker en vooral veel!
We moesten dagelijks een kwartiertje stappen om in de cooperatieve van de vrouwengroep te geraken. Mooie omgeving, deed een beetje denken aan onze ardennen, met eenzelfde begroeiing of toch heel sterk gelijkend. In de werkplaats werken er 13 vrouwen, al dan niet allemaal van 8u tot 3u in de namiddag. Met zeer beperkte middelen maken ze er de mooiste lencacakeramiek die ik al tegenkwam. De vrouwen en hun families zijn originele indigenas, met alle gewoontes vandien: fluisteren, spreken met een hoog stemmetje, onopvallend gedrag, net of ze niet gezien mogen worden, maar werken kunnen ze wel.
Ze leerden ons enkele originele dingen te maken en dat lukte heel goed. Al werkend en al pratend kwamen we te weten welke noden er het hoogst zijn. Het moeilijkste is dat ze moeten opboksen tegen de concurrentie van een nabijgelegen cooperatieve die ook zeer mooie lenca maakt, maar deze vrouwengroep werkt al heel lang tegen een dagloon(tje) voor een italiaanse mevrouw die nog meer van zulke groepen leidt. Er zou niks mis mee zijn als ze niet het hele monopolie van de lencaverkoop in handen had. Zelfs de aankoop van materialen boycot ze zodat zij enkele contracten heeft lopen met leveranciers die alleen aan haar mogen verkopen. Indertijd is ze naar hier gekomen om zogezegd een studie te maken over de cultuur hier, maar ze zag een gat in de markt en op dit ogenblik is de hele inlandse verkoop en ook alle export van lencakeramiek in haar (commerciele) handen. Ze heeft zelfs een patent genomen op een aantal typische vormen en tekeningen. Dus als iemand anders ook zulke dingen maakt zijn ze strafbaar en hebben ze een proces aan hun been.
Dona Maria-Inez die onze vrouwengroep leidt heeft zelf ook voor de "italiaanse" gewerkt, maar is uit pure frustratie daar weggegaan. Voor 1000 stuks werd ze zo slecht betaald (zo'n 1,5 lempiras per stuk) en als je ziet hoeveel werk en vakmanschap er voor nodig is...
We gaan deze groep dus begeleiden met de steun van de provincie Limburg en de stad Hasselt voor de bouw van een nieuwe oven met afdak (anders kunnen ze in het regenseizoen niet bakken) en ook met de aankoop van materialen om te kunnen starten. Het verdere werk bestaat erin om middelen te vinden om het transport van de afgewerkte stukken te regelen. Deze streek is echt verafgelegen van de bereidbare wegen, er komt wel één keer per dag een bus. Privevervoer is er enorm duur omdat de chauffeurs buitensporige prijzen vragen. Tot nu toe werd er enkel op aanvraag in de buurt gewerkt en geleverd.
Ook de mentaliteit van deze groep is heel goed: 'geen werk, geen eten'! Ze werken nu tegen een belachelijke prijs per dag (30 Lempiras = iets meer dan een euro), maar aanvaarden deze dagprijs omdat ze in een beginfase staan. Dit loon moet omhoog, voor hetgeen ze maken moeten ze echt een hogere verloning krijgen...
Zelf heb ik ondertussen veel geleerd, net zoals een intense stage. Heb zelfs juweeltjes gemaakt, dona Inez heeft wel de tekeningen gemaakt omdat zij op de hoogte is van wat kan en wat niet. Ze bewaakt dan ook heel streng de typische vormen en tekeningen.
Gisteren ben ik in Tegus naar een souvenierwinkel geweest, en wat ze daar vragen voor Lenca-keramiek is dan om achterover te vallen : een eenvoudig juweeltje kost er 865 lempiras! Maar niet gekocht dus.
Met een sterk en goed gevoel afscheid genomen van de vrouwen daar, Maria gaat ze verder begeleiden in hun werk en de organisatie van de verkoop. Deze laatste week is zeker niet voor niks geweest.
Vandaag (zondag) zijn we met de familie Nunez-d'Hondt en enkele medewerkers van Solidaridad naar zee geweest op mijn kosten. Om te bedanken en om het komende afscheid te vieren. Warm was het water daar, en ondiep, je kon er niet in zwemmen. Maar wat zo typisch is hier: iedereen baadt hier in short en T-shirt! Je ziet hier weinig of geen badpak of zwembroek. En preuts....!
De vrouwen komen op het strand met al hun kinderen, de mannen gaan naar de bar om serveza te drinken en te kletsen. Maar de mannen van ons gezelschap bleven gelukkig wel bij ons vrouwen en de kinderen. Vis eten hoort er altijd bij, hij was heel lekker.
De dag vloog om, namiddag hebben we wel wat kunnen zwemmen omdat het hoog water was. Wat was dat lang geleden dat ik nog gezwommen had en wat deed het deugd..
De volgende dagen nog wat papierwerk voor het project afwerken, we gaan deze week niet meer naar de vrouwengroepen. Nu is het enkel nog aftellen naar de dag van de terugvlucht. Hehe, 't was me allemaal wat! Ben blij dat ik deze ervaringen heb mogen meemaken en heb kunnen meehelpen aan verbeteringen voor een aantal families hier. Maar het was zeker niet gemakkelijk en er blijft nog veel te doen. Van op afstand zal ik zeker de vorderingen blijven volgen en eventueel volgend jaar een nieuwe aanvraag voor subsidies doen voor dit project.
Het besluit schrijf ik wanneer ik terug thuis ben en alles een beetje bezonken is. Nu nog wat cadeautjes kopen en dan gauw naar huis. Hoop snel weer te kunnen wennen aan de 'luxe' van bij ons, heb er geen behoefte aan, maar wel om iedereen weer te zien. Tot gauw.
We moesten dagelijks een kwartiertje stappen om in de cooperatieve van de vrouwengroep te geraken. Mooie omgeving, deed een beetje denken aan onze ardennen, met eenzelfde begroeiing of toch heel sterk gelijkend. In de werkplaats werken er 13 vrouwen, al dan niet allemaal van 8u tot 3u in de namiddag. Met zeer beperkte middelen maken ze er de mooiste lencacakeramiek die ik al tegenkwam. De vrouwen en hun families zijn originele indigenas, met alle gewoontes vandien: fluisteren, spreken met een hoog stemmetje, onopvallend gedrag, net of ze niet gezien mogen worden, maar werken kunnen ze wel.
Ze leerden ons enkele originele dingen te maken en dat lukte heel goed. Al werkend en al pratend kwamen we te weten welke noden er het hoogst zijn. Het moeilijkste is dat ze moeten opboksen tegen de concurrentie van een nabijgelegen cooperatieve die ook zeer mooie lenca maakt, maar deze vrouwengroep werkt al heel lang tegen een dagloon(tje) voor een italiaanse mevrouw die nog meer van zulke groepen leidt. Er zou niks mis mee zijn als ze niet het hele monopolie van de lencaverkoop in handen had. Zelfs de aankoop van materialen boycot ze zodat zij enkele contracten heeft lopen met leveranciers die alleen aan haar mogen verkopen. Indertijd is ze naar hier gekomen om zogezegd een studie te maken over de cultuur hier, maar ze zag een gat in de markt en op dit ogenblik is de hele inlandse verkoop en ook alle export van lencakeramiek in haar (commerciele) handen. Ze heeft zelfs een patent genomen op een aantal typische vormen en tekeningen. Dus als iemand anders ook zulke dingen maakt zijn ze strafbaar en hebben ze een proces aan hun been.
Dona Maria-Inez die onze vrouwengroep leidt heeft zelf ook voor de "italiaanse" gewerkt, maar is uit pure frustratie daar weggegaan. Voor 1000 stuks werd ze zo slecht betaald (zo'n 1,5 lempiras per stuk) en als je ziet hoeveel werk en vakmanschap er voor nodig is...
We gaan deze groep dus begeleiden met de steun van de provincie Limburg en de stad Hasselt voor de bouw van een nieuwe oven met afdak (anders kunnen ze in het regenseizoen niet bakken) en ook met de aankoop van materialen om te kunnen starten. Het verdere werk bestaat erin om middelen te vinden om het transport van de afgewerkte stukken te regelen. Deze streek is echt verafgelegen van de bereidbare wegen, er komt wel één keer per dag een bus. Privevervoer is er enorm duur omdat de chauffeurs buitensporige prijzen vragen. Tot nu toe werd er enkel op aanvraag in de buurt gewerkt en geleverd.
Ook de mentaliteit van deze groep is heel goed: 'geen werk, geen eten'! Ze werken nu tegen een belachelijke prijs per dag (30 Lempiras = iets meer dan een euro), maar aanvaarden deze dagprijs omdat ze in een beginfase staan. Dit loon moet omhoog, voor hetgeen ze maken moeten ze echt een hogere verloning krijgen...
Zelf heb ik ondertussen veel geleerd, net zoals een intense stage. Heb zelfs juweeltjes gemaakt, dona Inez heeft wel de tekeningen gemaakt omdat zij op de hoogte is van wat kan en wat niet. Ze bewaakt dan ook heel streng de typische vormen en tekeningen.
Gisteren ben ik in Tegus naar een souvenierwinkel geweest, en wat ze daar vragen voor Lenca-keramiek is dan om achterover te vallen : een eenvoudig juweeltje kost er 865 lempiras! Maar niet gekocht dus.
Met een sterk en goed gevoel afscheid genomen van de vrouwen daar, Maria gaat ze verder begeleiden in hun werk en de organisatie van de verkoop. Deze laatste week is zeker niet voor niks geweest.
Vandaag (zondag) zijn we met de familie Nunez-d'Hondt en enkele medewerkers van Solidaridad naar zee geweest op mijn kosten. Om te bedanken en om het komende afscheid te vieren. Warm was het water daar, en ondiep, je kon er niet in zwemmen. Maar wat zo typisch is hier: iedereen baadt hier in short en T-shirt! Je ziet hier weinig of geen badpak of zwembroek. En preuts....!
De vrouwen komen op het strand met al hun kinderen, de mannen gaan naar de bar om serveza te drinken en te kletsen. Maar de mannen van ons gezelschap bleven gelukkig wel bij ons vrouwen en de kinderen. Vis eten hoort er altijd bij, hij was heel lekker.
De dag vloog om, namiddag hebben we wel wat kunnen zwemmen omdat het hoog water was. Wat was dat lang geleden dat ik nog gezwommen had en wat deed het deugd..
De volgende dagen nog wat papierwerk voor het project afwerken, we gaan deze week niet meer naar de vrouwengroepen. Nu is het enkel nog aftellen naar de dag van de terugvlucht. Hehe, 't was me allemaal wat! Ben blij dat ik deze ervaringen heb mogen meemaken en heb kunnen meehelpen aan verbeteringen voor een aantal families hier. Maar het was zeker niet gemakkelijk en er blijft nog veel te doen. Van op afstand zal ik zeker de vorderingen blijven volgen en eventueel volgend jaar een nieuwe aanvraag voor subsidies doen voor dit project.
Het besluit schrijf ik wanneer ik terug thuis ben en alles een beetje bezonken is. Nu nog wat cadeautjes kopen en dan gauw naar huis. Hoop snel weer te kunnen wennen aan de 'luxe' van bij ons, heb er geen behoefte aan, maar wel om iedereen weer te zien. Tot gauw.
Zaterdag 7 maart - Afscheid van Reitoca
Na een drukke week in Reitoca heb ik afscheid genomen van Doña Eloisa en Doña Segunda, de andere vrouwen hebben jammer genoeg afgehaakt van het project. Even dreigde het hele project in elkaar te stuiken, iets waar we 6 weken voor gewerkt hadden. Een werkplaats komt er evenwel toch nog, met oven en andere benodigdheden. De reden is dat de meeste vrouwen een terrein voor de oven en de werkplaats op eigen naam wilden krijgen zodat als er iets zou mislopen ze toch nog het geld van de verkoop van de grond zouden hebben. Maar op die manier werkt Solidaridad nu eenmaal niet, gelukkig maar. Het is gewoon een mentaliteit van hebben en krijgen die nog doorwerkt uit de tijd dat de 'arme mensen uit arme landen' alles kregen zonder er iets voor te moeten doen. Die tijd is gelukkig voorbij, maar de meeste mensen zijn in die nieuwe manier van denken en ontwikkelen nog niet meegegroeid. Gelukkig waren Eloisa en Segunda niet bang om de handen uit de mouwen te steken en ik ben er zeker van dat ze zullen slagen met de opvolging van coördinatrice Maria, mijn compañera van de laatste maanden. Het afscheid ginder was deugddoend, gisterenavond hebben we gevierd met kip en rijstschotel (na een hele week weer bonen met tortillas), met ook een beetje rum met jugo de naranja erbij!
Ik kreeg ook van olijven gemaakte zeep mee, ideaal tegen schilfertjes.
Dit weekend gaat er hier in Tegus een vorming door en ik ga er zorgen voor een avondmaal, ´t zal wel spagetti worden denk ik... Daarna gaan we met het hele equipe ergens dansen, ben benieuwd. ´t Is ook tijd dat we eens iets anders doen dan werken en nog eens werken...
Vanaf zondagmiddag vertrekken we alweer naar Guajiquiro (in het westen en dus weer naar de koude) om een beginnende groep vrouwen te gaan begeleiden in het maken, verkopen en verbeteren van hun Lenca-producten.
Volgende week meer nieuws, hopelijk krijg ik de foto´s van deze week er nog opgezet, anders is het weer wachten tot volgend weekend.
Ben begonnen met aftellen nu, verlang heel erg naar huis met de gewone mensen en gewone dingen.
Tot gauw dus, en blijf toch nog maar berichten sturen, kijk er erg naar uit!
Ik kreeg ook van olijven gemaakte zeep mee, ideaal tegen schilfertjes.
Dit weekend gaat er hier in Tegus een vorming door en ik ga er zorgen voor een avondmaal, ´t zal wel spagetti worden denk ik... Daarna gaan we met het hele equipe ergens dansen, ben benieuwd. ´t Is ook tijd dat we eens iets anders doen dan werken en nog eens werken...
Vanaf zondagmiddag vertrekken we alweer naar Guajiquiro (in het westen en dus weer naar de koude) om een beginnende groep vrouwen te gaan begeleiden in het maken, verkopen en verbeteren van hun Lenca-producten.
Volgende week meer nieuws, hopelijk krijg ik de foto´s van deze week er nog opgezet, anders is het weer wachten tot volgend weekend.
Ben begonnen met aftellen nu, verlang heel erg naar huis met de gewone mensen en gewone dingen.
Tot gauw dus, en blijf toch nog maar berichten sturen, kijk er erg naar uit!
Zondag 1 maart 2009
Kort weekend, weinig tijd en niet echt veel nieuws.
Alles is ok en ik begin erg uit te kijken naar de terugreis. Vanaf vandaag begin ik af te tellen!
Deze week heb ik bijna een schorpioen meegemalen met de mais, ze kroop zomaar op de muur van de keuken van dona Eloisa. En waar er eentje zit zitten er meer... brrrr, gelukkig kwam dona Eloisa snel met een brandend stuk hout om het beest de weg af te snijden. Toch kijk ik 's avonds toch maar onder en naast mijn bed of er geen meer op de loer ligt.
Geen of weinig foto's ook deze week, ik hoop volgende week weer wat (letterlijk) zicht op de zaak te kunnen weergeven.
Tot vrijdag of zaterdag.
Alles is ok en ik begin erg uit te kijken naar de terugreis. Vanaf vandaag begin ik af te tellen!
Deze week heb ik bijna een schorpioen meegemalen met de mais, ze kroop zomaar op de muur van de keuken van dona Eloisa. En waar er eentje zit zitten er meer... brrrr, gelukkig kwam dona Eloisa snel met een brandend stuk hout om het beest de weg af te snijden. Toch kijk ik 's avonds toch maar onder en naast mijn bed of er geen meer op de loer ligt.
Geen of weinig foto's ook deze week, ik hoop volgende week weer wat (letterlijk) zicht op de zaak te kunnen weergeven.
Tot vrijdag of zaterdag.
Abonneren op:
Posts (Atom)
