Bedankt aan iedereen die mijn verjaardag niet vergeten is! Zelf was ik niet van plan om hier veel te vieren, ik vind 51 ruim voldoende.. Voel me goed, niet oud, niet jong, en probeer vooruit te denken zonder me telkens mijn leeftijd te moeten realiseren! Bedankt allemaal voor de hartelijke wensen in ieder geval! Vandaag heb ik toch onverwachts een kadootje gekregen van Tine: een mooi lint dat ze hier dragen om hun rok op te houden, kan het zeker gebruiken om mijn te groot geworden jeans mee aan te snoeren.
Veel nieuws is er eigenlijk niet deze week, en fotos (ook niet zoveel) komen een dezer dagen wel.
Deze week heb ik meestal op school gewerkt, ook wat sport gegeven met (hele) korte uitleg in 't spaans. De planten zijn geplant, de afrastering is klaar zodat de honden 's nachts ons werk niet kunnen vernietigen. Vrijdag heb ik samen met Dolores (woont naast de school) stof geknipt om wedstrijdvestjes te naaien zodat ze fatsoenlijk in ploegen kunnen sporten. Morgen beginnen we te naaien. Woensdag heb ik (ja Edith!) engelse les gegeven aan de volwassenen, het zijn zeker beginnende beginners maar heel gemotiveerd, ook degenen die analfabeet zijn. Soms is het ook wel lachen geblazen hoor... "Good morrrrrrning, chellowwww, aai em Jose, etc..."
Wat me wel serieus gestoord heeft deze week was dat er op school om de haverklap vrij gegeven wordt aan de kinderen. De ene keer moeten de leraren uniformen voor de kinderen gaan in ontvangst nemen: geen school! De andere keer is er oudervergadering in de voormiddag: na half 11 geen school meer. Vrijdag moesten er weer inkopen gedaan worden in Ibara voor de nieuwe keuken (waar SGI mee aan betaalt!) : geen school! Elke dag was er iets deze week, dit kan je geen onderwijs meer noemen, maar als vrijwilligers hebben wij echter geen stok achter de deur, dat kan enkel komen van hogerop (inspectie).
Maar los daarvan heb ik nu in tegensteling met andere weekends een fijne zondag gehad: we zijn gaan zwemmen (want dat mis ik toch wel) in Chachimbiro, een dik uur met de bus hiervandaan in warmwaterbaden. Iets heel anders dan bv Thermae 2000, maar toch wel heel deugddoend.
De 2 laatste weken breken hier aan, en als ik bedenk wat er nog allemaal zou kunnen gedaan worden is dat veel te weinig tijd. Jean is bv begonnen om op zijn terreinen een 'vrije markt' op te zetten voor Gualsaqui en omstreken. Daar kunnen de inwoners hun eigen producten dan verkopen aan een eerlijke prijs en de koper betaalt ook niet teveel, zonder tussenpersonen dus. Naar het schijnt zijn bij ons de zogenaamde fair-trade producten helemaal niet fair-trade! Alleen de naam doet bij ons goed verkopen, er zitten wel degelijk tussenpersonen tussen die woekerprijzen vragen. Ergens half december wordt die 'mercado libre' feestelijk geopend met de aanwezigheid van de presidentsvrouw (die van origine belgische is). Jammer dat ik er dan niet meer bij ben.
Vanaf 12 december ga ik Roger hier in Quito afhalen en maken we een vuelta door Ecuador, ben er ook wel aantoe na al deze weken, verheug me om wat meer van dit mooie land te zien en hopelijk ook eens wat lekkerder te eten.
Tot kijk, tot horen, tot mails....
Zondag - 23 november
Weer een week voorbij, net zoals thuis gaat de tijd erg snel, tenminste als je werk interessant is zoals hier. Zoals je op de fotos kan zien hebben we deze week vooral voor de school gewerkt. Leeskaartjes gemaakt voor de allerkleinsten, en zonder fotos de plantbakken in orde gemaakt om te kunnen uitplanten. 's Nachts komen er namelijk beesten de plantbak omwoelen, daarom zijn we bezig om met bescheiden middelen een omheining te maken. Ik spreek over we, en ik bedoel natuurlijk Tine en mezelf, de twee vrijwilligsters die momenteel voor Ecassef werken.
Tine is een vlotte 27-er die enkele jaren geleden al een jaar in Gambie gewerkt heeft. Hier zal ze zich ook een jaar engageren, en zo te zien is ze hier erg snel aangepast. Haar spaans vordert met de dag, hetgeen ik met mijn 51-jarige hersens niet klaarkrijg. Ben soms echt gefrustreerd, druk me wel uit, zij het soms met handen en voeten, maar beter zou toch 'spaans' zijn...
Vorige zondag zijn we naar de "ecuator" of naar 'la mitad del munde' geweest in Cayambe. Zoals je op de foto kan zien is de aantrekkingskracht daar evenwichtig verdeeld over de zuid- en de noordkant zodat een ei er kan blijven rechtstaan (het ei van columbus?)
De mooie mevrouw met haar dochtertje is de nieuwe muzieklerares Christina die we met een project van Ecassef kunnen betalen. Eerder kochten we al typische instrumenten van hier aan voor de school. Zondag zijn we Cristina gaan bezoeken, ze moet anderhalf uur reizen om een dag te komen lesgeven. Maar nadat ze een proefles gegeven had op school waren we wel echt overtuigd van haar muziek- en pedagogisch werk.
Woensdag hebben we met de vrouwen van Rushitamo de menu's besproken die ze aan de toeristen gaan aanbieden wanneer die hun organisatie komen bezoeken. Sauzen kennen ze hier niet, maar voor zichzelf wilden ze toch graag eens weten hoe we bijvoorbeeld kaassaus maken. De gasbus was bijna op dus stelden ze voor om op houtvuur te koken. Vuur was gauw gemaakt, aardappelen geschild en rijst gekookt. Maar om kaassaus met een pollepel te roeren is een ander paar mouwen. Heb dan maar iets geimproviseerd met takjes en twijgjes om te roeren. Beetje Robinsonachtig maar het lukte wel, het werd ook goed onthaald. Boter is hier nogal duur en ongebruikelijk (olie wordt het meest gebruikt), de nodige kruiden hadden we ook niet, enkel zout. Na een bord te hebben gegeten (naar onze normen van een portie) moesten we nog eenzelfde hoeveelheid maken die ze met veel smaak opaten.
Eten is hier zo belangrijk, op straat en overal zie je mensen eten, grote porties en altijd met dezelfde ingredienten. Vooral veel koolhydraatrijk voedsel (zie foto met mn bord rijst, gebakken mais, patatten en een soort bonen). De mensen zijn hier ook lekker mollig, maar ontberen toch de nodige vitaminen en mineralen die in fruit en groenten zitten. Ik snak dan ook naar fruit en groenten en een goede maaltijd. In mijn gastgezin krijg ik iets normaler eten 's avonds, maar toch altijd soep met patatten erin of een soort havermout, daarna rijst met patatten of frieten en altijd kip (kan bijna geen kip meer zien!). Dessert kennen ze hier niet, dat zou een enorme luxe zijn. Daarom koop ik af en toe een appel of ander fruit dat ik ken of drink ik een 'jugo' in een kraampje op de markt hier in Otavalo. Maar mijn regelmatige cafe-con-leche ontbreekt niet na het werk hoor.
Morgen planten op school, de zaailingen zijn eigenlijk al te groot, maar 't lukte niet eerder omwille van de woelbeesten.
De tijd is nu aan 't korten, Honduras komt eraan, maar eerst een tweetal weken vakantie (welverdiend) met Roger die afkomt. En of Honduras werkelijk kan doorgaan is nog de vraag, de steun van de stad Hasselt is ontoereikend voor het Lenca-project in Honduras. We wachten nog op de beslissing van de provincie Limburg voor bijkomende steun. Tijd brengt raad zeker?
Er is zeker nog veel geld nodig, anders gaat het project gewoon niet van start (vrijwilligers met goedgevulde beurs mogen dus nog altijd hun goed hart laten zien en storten op de rekening die op de uitnodiging van de sponsoravond stond, met eeuwige dankbaarheid van de Hondurezen natuurlijk).
De zon schijnt hier weer heerlijk, voormiddags toch, 's namiddag altijd regen, en thuis heeft het gesneeuwd hoorde ik. De kerstsfeer hier is gewoonweg 'raro', flikkerlichtjes al sinds allerheiligen, terwijl op straat iedereen in hemdsmouwen loopt... Zal toch wel de gezellige sfeer missen van Kerstmis, rond die tijd voel ik me altijd toch wat weker dan anders, maar zal dit jaar het gevoel wat rationaliseren en een realistischere kerstmis vieren hier.
Tot de volgende week, en ook heel erg bedankt aan iedereen die reacties stuurt, ze doen deugd en maken dat ik me in eenzame momenten (want die zijn er regelmatig) toch niet te alleen voel. Dikke merci!
Tine is een vlotte 27-er die enkele jaren geleden al een jaar in Gambie gewerkt heeft. Hier zal ze zich ook een jaar engageren, en zo te zien is ze hier erg snel aangepast. Haar spaans vordert met de dag, hetgeen ik met mijn 51-jarige hersens niet klaarkrijg. Ben soms echt gefrustreerd, druk me wel uit, zij het soms met handen en voeten, maar beter zou toch 'spaans' zijn...
Vorige zondag zijn we naar de "ecuator" of naar 'la mitad del munde' geweest in Cayambe. Zoals je op de foto kan zien is de aantrekkingskracht daar evenwichtig verdeeld over de zuid- en de noordkant zodat een ei er kan blijven rechtstaan (het ei van columbus?)
De mooie mevrouw met haar dochtertje is de nieuwe muzieklerares Christina die we met een project van Ecassef kunnen betalen. Eerder kochten we al typische instrumenten van hier aan voor de school. Zondag zijn we Cristina gaan bezoeken, ze moet anderhalf uur reizen om een dag te komen lesgeven. Maar nadat ze een proefles gegeven had op school waren we wel echt overtuigd van haar muziek- en pedagogisch werk.
Woensdag hebben we met de vrouwen van Rushitamo de menu's besproken die ze aan de toeristen gaan aanbieden wanneer die hun organisatie komen bezoeken. Sauzen kennen ze hier niet, maar voor zichzelf wilden ze toch graag eens weten hoe we bijvoorbeeld kaassaus maken. De gasbus was bijna op dus stelden ze voor om op houtvuur te koken. Vuur was gauw gemaakt, aardappelen geschild en rijst gekookt. Maar om kaassaus met een pollepel te roeren is een ander paar mouwen. Heb dan maar iets geimproviseerd met takjes en twijgjes om te roeren. Beetje Robinsonachtig maar het lukte wel, het werd ook goed onthaald. Boter is hier nogal duur en ongebruikelijk (olie wordt het meest gebruikt), de nodige kruiden hadden we ook niet, enkel zout. Na een bord te hebben gegeten (naar onze normen van een portie) moesten we nog eenzelfde hoeveelheid maken die ze met veel smaak opaten.
Eten is hier zo belangrijk, op straat en overal zie je mensen eten, grote porties en altijd met dezelfde ingredienten. Vooral veel koolhydraatrijk voedsel (zie foto met mn bord rijst, gebakken mais, patatten en een soort bonen). De mensen zijn hier ook lekker mollig, maar ontberen toch de nodige vitaminen en mineralen die in fruit en groenten zitten. Ik snak dan ook naar fruit en groenten en een goede maaltijd. In mijn gastgezin krijg ik iets normaler eten 's avonds, maar toch altijd soep met patatten erin of een soort havermout, daarna rijst met patatten of frieten en altijd kip (kan bijna geen kip meer zien!). Dessert kennen ze hier niet, dat zou een enorme luxe zijn. Daarom koop ik af en toe een appel of ander fruit dat ik ken of drink ik een 'jugo' in een kraampje op de markt hier in Otavalo. Maar mijn regelmatige cafe-con-leche ontbreekt niet na het werk hoor.
Morgen planten op school, de zaailingen zijn eigenlijk al te groot, maar 't lukte niet eerder omwille van de woelbeesten.
De tijd is nu aan 't korten, Honduras komt eraan, maar eerst een tweetal weken vakantie (welverdiend) met Roger die afkomt. En of Honduras werkelijk kan doorgaan is nog de vraag, de steun van de stad Hasselt is ontoereikend voor het Lenca-project in Honduras. We wachten nog op de beslissing van de provincie Limburg voor bijkomende steun. Tijd brengt raad zeker?
Er is zeker nog veel geld nodig, anders gaat het project gewoon niet van start (vrijwilligers met goedgevulde beurs mogen dus nog altijd hun goed hart laten zien en storten op de rekening die op de uitnodiging van de sponsoravond stond, met eeuwige dankbaarheid van de Hondurezen natuurlijk).
De zon schijnt hier weer heerlijk, voormiddags toch, 's namiddag altijd regen, en thuis heeft het gesneeuwd hoorde ik. De kerstsfeer hier is gewoonweg 'raro', flikkerlichtjes al sinds allerheiligen, terwijl op straat iedereen in hemdsmouwen loopt... Zal toch wel de gezellige sfeer missen van Kerstmis, rond die tijd voel ik me altijd toch wat weker dan anders, maar zal dit jaar het gevoel wat rationaliseren en een realistischere kerstmis vieren hier.
Tot de volgende week, en ook heel erg bedankt aan iedereen die reacties stuurt, ze doen deugd en maken dat ik me in eenzame momenten (want die zijn er regelmatig) toch niet te alleen voel. Dikke merci!
Zaterdag 15 november - Otavalo
Deze week geen fotos jammer genoeg, het was een gewone week, werken op dezelfde plekken met dezelfde mensen en soms wat resultaat zoals het doorvoeren van het huisreglement in het kinderdagverblijf, de voorbereidingen voor de engelse les voor de volwassenen van Rushitamo. Daarom maar wat algemeenheden en misschien wat antwoorden op vragen van jullie...
Vandaag was het weer markt in Otavalo, zoals Chris Rayen met de leerlingen beschreef : 'de grootste van Zuid-Amerika'. Dat zou wel eens waar kunnen zijn, deze markt is echt wel heel groot, in het centrum vind je er alle indigena-spullen die heel aantrekkelijk zijn voor toeristen, poncho's, muziekinstrumenten, juwelen, wandtapijten en alle soorten van tassen en sjakochen, een beetje verder is er dan de gewone wekelijkse markt met eetwaren, groenten, levende en dooie kippen en beesten, mais- en graansoorten (heel veel soorten, wel 18 soorten mais!) en kleding. Maar na 2 keer op de markt geweest te zijn had ik het al wel gezien, alles komt er in zo'n veelvoud voor. Dan ga ik ergens op een terras zitten en bestel een cafe con leche en bekijk vooral de mensen, hoe ze sleuren en dragen met hun spullen, hoe ze hun waren aanprijzen, en naar de toeristen, sommigen echt geinteresseerd, anderen enkel uit op koopjes omdat 't hier zogenaamd beterkoop is, hetgeen ik niet echt zo vind.
Rieten matten om op te slapen vind je hier ook veel. De meeste indigenas slapen dus echt op de grond met enkel een rieten mat. Ze zijn dat al eeuwen zo gewend in hun cultuur, wij met onze breekbare ruggen zouden zoiets nooit verdragen. In sommige huizen zie je wel een groot bed staan waar ze dan met enkel wat dekens met het hele gezin in slapen en genieten van elkaars warmte, want nergens is er enige vorm van verwarming, ook al is het soms heel koud 's nachts in de bergen. Ikzelf slaap in een echt bed met lakens en dekens, gewoon zoals thuis dus, maar toch weer niet, thuis slaap ik wel beter hoor.
Minder-validen zie je hier niet zo veel, en als je ze ziet zitten ze langs de kant te bedelen... Ofwel zoals ik in Gualsaqui zag: een zwaar mentaal gehandicapt meisje van 12 jaar dat altijd in huis bleef, heel aanhankelijk was, fysiek ook heel erg ontwikkeld, maar soms met ontembare driftbuien die wel een halve dag duurden. Deze ouders weten niet wat gedaan, hebben geen geld ook om haar naar een verzorgingsinstelling te sturen. Hier en daar zie je nog wel kinderen met een beperking maar als het enigszins mogelijk is gaan ze gewoon naar school met de andere kinderen. Zo zitten er in Moraspungo 2 echt grote jongens van een jaar of 15-16, zijn perfect gelukkig en voelen zich ook de verantwoordelijke oudsten in "la escuela basico" alhoewel ze een serieuze achterstand hebben op mentaal niveau. Van inclusie gesproken!
Wat ik deze week ook ondervond was de corrupte mentaliteit die hier overal aanwezig is: bv Jean moest zijn maandelijkse factuur electriciteit gaan betalen (hier moet je die op het kantoor in cash gaan betalen want er kan geen overschrijving gebeuren) en vroeg hoe het kwam dat hij ineens een deel meer moest betalen. Nu is Jean niet de gemakkelijkste en dat weten ze hier al onderhand, maar men ging even in de computer kijken en merkte op dat er iets verkeerds ingegeven was. Vlug veranderd en het juiste bedrag aangerekend! Als je dus niet reclameert steken de ambtenaren ettelijke dollars in eigen zak, het lijkt schering en inslag hier...
Ook de politie doet eraan mee. Als ergens een misdaad gebeurt (en die gebeuren er veel) moet je hen betalen opdat ze een onderzoek zouden beginnen.
Ecuador is wel een heel mooi land, zeker nu alles heel groen is en vruchtbaar, maar het land is slecht georganiseerd en de rijkdommen die ze hier hebben zijn gewoon heel slecht verdeeld. Het gemiddelde loon van een Ecuadoraan is zo'n 120 dollar. Maar je hoort hier ook van enorme lonen die het indigena-verstand te boven gaan. Enkel te veranderen met politiek en bewustmaking van de armere bevolking, hetgeen we hier proberen stilaan te bereiken. Jean belandt ook (zonder erop uit te zijn) in de plaatselijke politiek maar bereikt ook wel een en ander. Ecassef is een organisatie met een rechtvaardige visie zonder betuttelend te zijn, zet de mensen aan om zelf hun lot in handen te nemen. Zonder zelfinitiatief krijgen ze geen steun, die tijd van de arme kindjes is voorgoed voorbij hier.
Mijn internettijd zit erop, tot volgende week, met fotos!
Nu een cafe con leche gaan drinken op mijn favoriete terrasje, alleen, en dan moet ik dikwijls denken aan de companie van de vergadering van vrijdags op het Heldenplein in Hasselt. Maar dat komt nog wel ooit terug zeker?
Vandaag was het weer markt in Otavalo, zoals Chris Rayen met de leerlingen beschreef : 'de grootste van Zuid-Amerika'. Dat zou wel eens waar kunnen zijn, deze markt is echt wel heel groot, in het centrum vind je er alle indigena-spullen die heel aantrekkelijk zijn voor toeristen, poncho's, muziekinstrumenten, juwelen, wandtapijten en alle soorten van tassen en sjakochen, een beetje verder is er dan de gewone wekelijkse markt met eetwaren, groenten, levende en dooie kippen en beesten, mais- en graansoorten (heel veel soorten, wel 18 soorten mais!) en kleding. Maar na 2 keer op de markt geweest te zijn had ik het al wel gezien, alles komt er in zo'n veelvoud voor. Dan ga ik ergens op een terras zitten en bestel een cafe con leche en bekijk vooral de mensen, hoe ze sleuren en dragen met hun spullen, hoe ze hun waren aanprijzen, en naar de toeristen, sommigen echt geinteresseerd, anderen enkel uit op koopjes omdat 't hier zogenaamd beterkoop is, hetgeen ik niet echt zo vind.
Rieten matten om op te slapen vind je hier ook veel. De meeste indigenas slapen dus echt op de grond met enkel een rieten mat. Ze zijn dat al eeuwen zo gewend in hun cultuur, wij met onze breekbare ruggen zouden zoiets nooit verdragen. In sommige huizen zie je wel een groot bed staan waar ze dan met enkel wat dekens met het hele gezin in slapen en genieten van elkaars warmte, want nergens is er enige vorm van verwarming, ook al is het soms heel koud 's nachts in de bergen. Ikzelf slaap in een echt bed met lakens en dekens, gewoon zoals thuis dus, maar toch weer niet, thuis slaap ik wel beter hoor.
Minder-validen zie je hier niet zo veel, en als je ze ziet zitten ze langs de kant te bedelen... Ofwel zoals ik in Gualsaqui zag: een zwaar mentaal gehandicapt meisje van 12 jaar dat altijd in huis bleef, heel aanhankelijk was, fysiek ook heel erg ontwikkeld, maar soms met ontembare driftbuien die wel een halve dag duurden. Deze ouders weten niet wat gedaan, hebben geen geld ook om haar naar een verzorgingsinstelling te sturen. Hier en daar zie je nog wel kinderen met een beperking maar als het enigszins mogelijk is gaan ze gewoon naar school met de andere kinderen. Zo zitten er in Moraspungo 2 echt grote jongens van een jaar of 15-16, zijn perfect gelukkig en voelen zich ook de verantwoordelijke oudsten in "la escuela basico" alhoewel ze een serieuze achterstand hebben op mentaal niveau. Van inclusie gesproken!
Wat ik deze week ook ondervond was de corrupte mentaliteit die hier overal aanwezig is: bv Jean moest zijn maandelijkse factuur electriciteit gaan betalen (hier moet je die op het kantoor in cash gaan betalen want er kan geen overschrijving gebeuren) en vroeg hoe het kwam dat hij ineens een deel meer moest betalen. Nu is Jean niet de gemakkelijkste en dat weten ze hier al onderhand, maar men ging even in de computer kijken en merkte op dat er iets verkeerds ingegeven was. Vlug veranderd en het juiste bedrag aangerekend! Als je dus niet reclameert steken de ambtenaren ettelijke dollars in eigen zak, het lijkt schering en inslag hier...
Ook de politie doet eraan mee. Als ergens een misdaad gebeurt (en die gebeuren er veel) moet je hen betalen opdat ze een onderzoek zouden beginnen.
Ecuador is wel een heel mooi land, zeker nu alles heel groen is en vruchtbaar, maar het land is slecht georganiseerd en de rijkdommen die ze hier hebben zijn gewoon heel slecht verdeeld. Het gemiddelde loon van een Ecuadoraan is zo'n 120 dollar. Maar je hoort hier ook van enorme lonen die het indigena-verstand te boven gaan. Enkel te veranderen met politiek en bewustmaking van de armere bevolking, hetgeen we hier proberen stilaan te bereiken. Jean belandt ook (zonder erop uit te zijn) in de plaatselijke politiek maar bereikt ook wel een en ander. Ecassef is een organisatie met een rechtvaardige visie zonder betuttelend te zijn, zet de mensen aan om zelf hun lot in handen te nemen. Zonder zelfinitiatief krijgen ze geen steun, die tijd van de arme kindjes is voorgoed voorbij hier.
Mijn internettijd zit erop, tot volgende week, met fotos!
Nu een cafe con leche gaan drinken op mijn favoriete terrasje, alleen, en dan moet ik dikwijls denken aan de companie van de vergadering van vrijdags op het Heldenplein in Hasselt. Maar dat komt nog wel ooit terug zeker?
Zondag 9 november 2008
Deze week was een vruchtbare week: ja, ook letterlijk, de groentenzaden in de serrebakken op school zijn al goed aan 't schieten! Maar ook in het kinderdagverblijf hebben we eindelijk een huisreglement kunnen opstellen om de hygiene, de veiligheid en het gebruik van de keuken te kunnen verbeteren. Het had wat tijd nodig zoals alles hier, maar de aanhouder wint. Ik moet wel zeggen dat we moesten werken met 'een stok achter de deur', nl. dat er zogenaamd een grote inspectie zou komen binnen 2 weken... Er is nog veel werk, het centrum is een van de mooiste en modernste in de hele omgeving van Otavalo, maar met het geld van het BuSO St.Gerardus kunnen we nu nog enkele verbeteringen aanbrengen zoals de aankoop van kleine baños(wc-tjes) voor de kleuters, het aanleggen van een reuzezandbak en als er nog geld over is, de aanleg van een veilige speelplaats ipv een modderige strook met een beetje onkruid...
Op school hebben we de eerste muziekleraar laten komen om een proefles te geven. Het is de bedoeling dat de kinderen hier een basis krijgen van muziek en meer specifiek van de typische indigenamuziek om hun eigen cultuur levend te houden, de kinderen zijn alvast heel enthousiast! De leraar was een virtuoos op al de instrumenten die we enkele weken geleden aankochten. Maar lesgeven kon hij niet echt en bovendien vroeg hij een uitzinnig hoge vergoeding. Jean van Ecassef was heel kordaat en stapte gewoon op na de vergelijking gemaakt te hebben met zijn eigen loon. 'Als ik doorreken' zei hij, 'dan verdien je op een maand de helft van de president van Ecuador'. De muziekleraar was ook aangebracht door een van de leraren van de school die hem direct een contract wou bezorgen, hetgeen zeker niet de afspraak was, ik kon het van ver al ruiken: hij kreeg een percentje als hij hem aan werk kon helpen... Zo gaat dat hier...
Nochthans had ik hem met handen en voeten uitgelegd dat we alle leraren een kans zouden geven mits het geven van een proefles, maar zulke manier van werken zijn ze hier echt niet gebruikelijk.
Vrijdag kregen we bezoek van een bus hollanders die het hele project (kinderdagverblijf, school en Rushitamo) kwamen bezoeken. Ria is een uitermate goeie gids omdat ze hier woont, de taal spreekt en de mensen en hun gewoontes en geschiedenis kent. Met enkele sprekende voorbeelden uit de realiteit kan ze de toeristen een duidelijk beeld geven van het leven hier en hoe alles stilaan in positieve zin aan 't evalueren is. Maar er is nog een (hele) lange weg te gaan.
Het werk begint me te bevallen, de taal ben ik nog lang niet machtig maar het betert stilaan toch. Ik merk ook dat wanneer ik goed geslapen heb alles veel beter gaat, ik herinner me de woorden beter en formuleer beter mijn gedachten. Ze lachen ook wel veel met mijn gebrekkig spaans, maar beter lachen dan huilen, of niet?
Deze week heb ik zelfs enkele keren meegegeten van de keuken in het centro infantil en de school zonder achteraf met buikpijn te zitten. Je moet hier eten aannemen, anders wordt je niet aanvaard. Zelfs als je dan je eten in een plastic zakje meeneemt is het goed (hetgeen ik dan ook doe en achteraf weggeef aan iemand die het meer nodig heeft dan ik).
Gisterenavond ben ik met de groep toeristen gaan eten in Otavalo, een heel andere keuken, heel lekker zelfs, maar ook een pak duurder natuurlijk voor toeristen!
Tussendoor probeer ik wat uit te zoeken voor als Roger binnen een 5-tal weken komt. Waar verblijven, waar naartoe enz... En tegen dan zit de eerste periode er al op! Na een dikke maand ben ik eindelijk wat aangepast en er is nog zoveel werk, maar Tine (de nieuwe vrijwilligster uit Brugge die hier komt voor een gans jaar) zal samen met Angelica zeker nog veel werk gaan verzetten.
Nu nog wachten op de beslissing van de stad Hasselt en de Provincie Limburg of de gevraagde subsidies voor Honduras goedgekeurd worden, indien niet blijf ik misschien wel langer hier op voorwaarde dat ik mijn visum dan geregeld krijg. Vamos a ver...
Naar het schijnt kan je moeilijk reageren op deze webpagina, Jona gaat proberen er iets aan te doen, zeker voor de leerlingen en collega's van Diepenbeek. Anders mag je voorlopig gerust reageren via mijn gewone mailadres .
Tot volgende week.
Op school hebben we de eerste muziekleraar laten komen om een proefles te geven. Het is de bedoeling dat de kinderen hier een basis krijgen van muziek en meer specifiek van de typische indigenamuziek om hun eigen cultuur levend te houden, de kinderen zijn alvast heel enthousiast! De leraar was een virtuoos op al de instrumenten die we enkele weken geleden aankochten. Maar lesgeven kon hij niet echt en bovendien vroeg hij een uitzinnig hoge vergoeding. Jean van Ecassef was heel kordaat en stapte gewoon op na de vergelijking gemaakt te hebben met zijn eigen loon. 'Als ik doorreken' zei hij, 'dan verdien je op een maand de helft van de president van Ecuador'. De muziekleraar was ook aangebracht door een van de leraren van de school die hem direct een contract wou bezorgen, hetgeen zeker niet de afspraak was, ik kon het van ver al ruiken: hij kreeg een percentje als hij hem aan werk kon helpen... Zo gaat dat hier...
Nochthans had ik hem met handen en voeten uitgelegd dat we alle leraren een kans zouden geven mits het geven van een proefles, maar zulke manier van werken zijn ze hier echt niet gebruikelijk.
Vrijdag kregen we bezoek van een bus hollanders die het hele project (kinderdagverblijf, school en Rushitamo) kwamen bezoeken. Ria is een uitermate goeie gids omdat ze hier woont, de taal spreekt en de mensen en hun gewoontes en geschiedenis kent. Met enkele sprekende voorbeelden uit de realiteit kan ze de toeristen een duidelijk beeld geven van het leven hier en hoe alles stilaan in positieve zin aan 't evalueren is. Maar er is nog een (hele) lange weg te gaan.
Het werk begint me te bevallen, de taal ben ik nog lang niet machtig maar het betert stilaan toch. Ik merk ook dat wanneer ik goed geslapen heb alles veel beter gaat, ik herinner me de woorden beter en formuleer beter mijn gedachten. Ze lachen ook wel veel met mijn gebrekkig spaans, maar beter lachen dan huilen, of niet?
Deze week heb ik zelfs enkele keren meegegeten van de keuken in het centro infantil en de school zonder achteraf met buikpijn te zitten. Je moet hier eten aannemen, anders wordt je niet aanvaard. Zelfs als je dan je eten in een plastic zakje meeneemt is het goed (hetgeen ik dan ook doe en achteraf weggeef aan iemand die het meer nodig heeft dan ik).
Gisterenavond ben ik met de groep toeristen gaan eten in Otavalo, een heel andere keuken, heel lekker zelfs, maar ook een pak duurder natuurlijk voor toeristen!
Tussendoor probeer ik wat uit te zoeken voor als Roger binnen een 5-tal weken komt. Waar verblijven, waar naartoe enz... En tegen dan zit de eerste periode er al op! Na een dikke maand ben ik eindelijk wat aangepast en er is nog zoveel werk, maar Tine (de nieuwe vrijwilligster uit Brugge die hier komt voor een gans jaar) zal samen met Angelica zeker nog veel werk gaan verzetten.
Nu nog wachten op de beslissing van de stad Hasselt en de Provincie Limburg of de gevraagde subsidies voor Honduras goedgekeurd worden, indien niet blijf ik misschien wel langer hier op voorwaarde dat ik mijn visum dan geregeld krijg. Vamos a ver...
Naar het schijnt kan je moeilijk reageren op deze webpagina, Jona gaat proberen er iets aan te doen, zeker voor de leerlingen en collega's van Diepenbeek. Anders mag je voorlopig gerust reageren via mijn gewone mailadres .
Tot volgende week.
4 de week Gualsaqui - Dia de Difuntos
27 october
Een gewone werkdag vandaag: centro infantil. Vandaag zou ik samen met de verantwoordelijke van het kinderdagverblijf het huisreglement bespreken. Maar er waren geen kinderen aanwezig. Plots en onverwachts wordt er hier een sociaal onderzoek gedaan naar de bevolking van Gualsaqui. Iedereen in een lange rij en het kinderdagverblijf moet dienen als bureau. Het personeel zorgt dan maar dat iedereen van eten voorzien wordt tijdens het lange wachten. Iedereen krijgt voor de duidelijkheid een nummer op zijn/haar arm geschreven om in juiste volgorde te komen opdagen. Net zoals in een concentratiekamp ...
Ondertussen komt (na 4 weken) de electriciteitsmaatschappij de electriciteit aansluiten. Ze doen het snel en slordig en slechts tot aan de scheidingsmuur, de rest moeten we zelf doen, veilig of niet. Dat was tot vorige week niet zo, maar ineens is er een andere regeling, kwestie van besparing. Licht en muziek zal nog niet voor vandaag zijn.
Namiddag bij Jean thuis een plan opgesteld om een powerpoint te maken ivm de begraafplaats en alles daaromtrent. Net toen we hieraan bezig waren klopte er een Belgische vrouw aan met haar zoontje van 10 maanden. Ze kwam horen of Jean geen werk voor haar had in het nieuwe project dat in januari van start gaat. Ze is getrouwd of woont samen met een Ecuadoraan (van het type muzikanten die je bij ons op de markt ziet spelen). Ze nodigde me uit om ' avonds een bezoekje te brengen : was gezellig, belgische frietjes gegeten enz... Misschien ga ik er wel logeren de volgende maand.
28 october
Ook in Moruspungo vandaag geen werk. Het sociaal onderzoek loopt ook hier en er is geen klas.
Hetzelfde scenario dus: mensen aan eten helpen tijdens het lange wachten, maar dit keer bakten we frietjes om te verkopen voor de schoolkas.
29 october
In het centro infantil vroeg ik tijdens het koken om eens na te denken wat er beter zou kunnen in het qua veiligheid, hygiene en organisatie. Het zou beter zijn indien de nieuwe initiatieven van de begeleiders zelf kwamen, dan worden de veranderingen ook beter aanvaard. Mijn taak is om te begeleiden en ideeën aan te brengen, maar zeker niet om hun iets op te dringen wat ze zelf niet willen. Vamos a ver wat er van komt...
's Avonds telefoon gehad van thuis: zo fijn en vertrouwd, 't geeft een 'boost' om hier verder te doen want echt... het is niet altijd makkelijk hier, zo ver van huis en familie.
30 october
Eindelijk gezaaid op school (zie fotos). Ook heel fijn gespeeld en gesport met de allerkleinsten.
De kinderen worden hier op school wel veel aan hun lot overgelaten, geen les, de leraar moet iets herstellen, een andere moet eventjes naar Otavalo, een andere leerkracht is er niet en de 4de gaat koken omdat er geen ouders zijn om te koken vandaag. Daarna werd ik binnengeroepen voor het almuerzo (middageten), de leraren eten eerst in de oude keuken, de kinderen staan dan te kwijlen aan de deur... Daarna mogen ze een voor een ne patat en wat mais komen halen. Omgekeerde wereld! Ik weigerde mee te eten, omwille van de kinderen, en ik zeg hen ook dat dit geen pas geeft! Ongeloof alom bij het personeel...
's Avonds bel ik met Ellen (de Westvlaamse) om zondag te komen. Ze nodigt me uit om zaterdagavond al te komen en te blijven logeren en zondag een uitstap te doen naar Cotacatchi.
31 october
Te voet naar San Juan. Daar gaan we met de kinderen van het centro infantil brood bakken voor el Dia de Difuntos (Allerzielen). Een echt feest voor de kinderen en het personeel. De fotos spreken voor zich denk ik. Ik krijg ook een zakje broodjes mee, die neem ik mee naar Iluman, naar Ellen en haar kinderen. Ook wordt er voor iedereen een soort heksenketel op houtvuur gestookt met soep. Dezelfde soep altijd: water met groenten en patattten en kip in stukken gesneden. We eten langs de kant van de weg omdat het te druk is op de bakplaats. Moet kunnen... De straathonden wachten op de afgekloven botjes kip.... De eerste keer dat ik mee at met veel schrik voor diaree, maar de soep is goed doorgekookt, dus zal het wel geen kwaad kunnen. Maar tot grote verwondering zijn de volwassenen niet tevreden omdat ik de rest niet eet. Uit een plastic zakje eten ze een soort erwten met mais, ik heb echt genoeg dus eet niet meer dan ik op kan. Bijna werd ik kwaad: je mag hier niks weigeren, en als ik eindelijk eens mee eet is het nog niet genoeg, maar ik kan me nog net op tijd inhouden en wijdt me aan de kinderen die van moeheid hun lepel niet meer kunnen vasthouden.
's Avonds ben ik iets gaan drinken in een cafe waar nogal wat buitenlanders komen. Fijn gesprek gehad met 4 Franse meisjes waarvan eentje de volgende dag na 6 maanden vrijwilligerswerk naar huis ging.
1 november (Todos los Sanctos - Allerheiligen)
Regen, regen, regen. Pas om 4u naar Otavalo voor een bus naar Iluman. Eerst met Ellen en kids en haar man en opa boodschappen gedaan, daarna naar een familiefeest bij de buren (broer van de man). Maar wat een feest! Een van zijn petekinderen kwam officieel de zegen vragen voor zijn huwelijk (de peetvader betaalt het huwelijksfeest..) Zeker 50 man zat er in dat onafgewerkte huis, allemaal kregen ze soep (ja, met patatten en kippenpoten, en niet weigeren!)
Daarna kwam de familie van de aanstaande bruid met ongelooflijk veel kado's: levende kippen en cavia's aan een stok ondersteboven gebonden, zakken met patatten, brood, 6 trossen bananen, bakken bier enz... De hele huiskamer stond gewoon vol. Daarna weer eten (bord patatten met kip) en ze kwamen rond met bier en 1 glas waarvan iedereen een voor een mocht drinken. Nee, bedankt, ik drink geen alcohol (hier). Dan werd er nog brood en bananen verdeeld onder de gasten. Rond 12u konden we onder het excuus van de 'baby moet gaan slapen' als eerste die het feest verlieten. Het feest liep trouwens verder tot de volgende avond, met de plakkers en drinkers van de familie....
02 november - Dia de Difuntos
Allerzielen, iedereen trekt te voet naar het 'cementerio' met plastic kransen, bloemen en ... eten (zie fotos). Ik heb hier geen woorden voor, maar ben blij dat ik dit eens meegemaakt heb. Eten op de graven, gebeden opzeggen, vuiligheid achterlatend. Een openluchtmis werd er opgedragen maar niemand luisterde, te druk met eten bezig.
Namiddag naar Cotacachi dat bekend staat als lederstad. Inderdaad, mooie winkels en veel leer. Kocht er een sjakosj (voor Jona of voor mij?). Op de terugweg naar Otavalo nog even in de gietende regen naar de Cascada van Peguchi. De westvlaamse kende daar ook weer iemand en we bleven er eten: 2 bordjes met patatten en een vet stuk varkensvlees met knook en gebakken mais, altijd hetzelfde, ik krijg stilaan een degout van al dat eten, ik eet liever niet dan altijd hetzelfde eten dat zo primitief is klaargemaakt en in ik kweet niet welke omstandigheden.
Eenmaal terug bij het gastgezin moet ik het wel bekopen: Niemand thuis en dus zonder eten naar bed: eigen schuld, dikke bult!
Tot volgende week, en hopen maar dat er deze week eens niet iedere keer iets onverwachts gebeurt waardoor ik niet kan doen wat er hier eigenlijk van mij verwacht wordt.
Een gewone werkdag vandaag: centro infantil. Vandaag zou ik samen met de verantwoordelijke van het kinderdagverblijf het huisreglement bespreken. Maar er waren geen kinderen aanwezig. Plots en onverwachts wordt er hier een sociaal onderzoek gedaan naar de bevolking van Gualsaqui. Iedereen in een lange rij en het kinderdagverblijf moet dienen als bureau. Het personeel zorgt dan maar dat iedereen van eten voorzien wordt tijdens het lange wachten. Iedereen krijgt voor de duidelijkheid een nummer op zijn/haar arm geschreven om in juiste volgorde te komen opdagen. Net zoals in een concentratiekamp ...
Ondertussen komt (na 4 weken) de electriciteitsmaatschappij de electriciteit aansluiten. Ze doen het snel en slordig en slechts tot aan de scheidingsmuur, de rest moeten we zelf doen, veilig of niet. Dat was tot vorige week niet zo, maar ineens is er een andere regeling, kwestie van besparing. Licht en muziek zal nog niet voor vandaag zijn.
Namiddag bij Jean thuis een plan opgesteld om een powerpoint te maken ivm de begraafplaats en alles daaromtrent. Net toen we hieraan bezig waren klopte er een Belgische vrouw aan met haar zoontje van 10 maanden. Ze kwam horen of Jean geen werk voor haar had in het nieuwe project dat in januari van start gaat. Ze is getrouwd of woont samen met een Ecuadoraan (van het type muzikanten die je bij ons op de markt ziet spelen). Ze nodigde me uit om ' avonds een bezoekje te brengen : was gezellig, belgische frietjes gegeten enz... Misschien ga ik er wel logeren de volgende maand.
28 october
Ook in Moruspungo vandaag geen werk. Het sociaal onderzoek loopt ook hier en er is geen klas.
Hetzelfde scenario dus: mensen aan eten helpen tijdens het lange wachten, maar dit keer bakten we frietjes om te verkopen voor de schoolkas.
29 october
In het centro infantil vroeg ik tijdens het koken om eens na te denken wat er beter zou kunnen in het qua veiligheid, hygiene en organisatie. Het zou beter zijn indien de nieuwe initiatieven van de begeleiders zelf kwamen, dan worden de veranderingen ook beter aanvaard. Mijn taak is om te begeleiden en ideeën aan te brengen, maar zeker niet om hun iets op te dringen wat ze zelf niet willen. Vamos a ver wat er van komt...
's Avonds telefoon gehad van thuis: zo fijn en vertrouwd, 't geeft een 'boost' om hier verder te doen want echt... het is niet altijd makkelijk hier, zo ver van huis en familie.
30 october
Eindelijk gezaaid op school (zie fotos). Ook heel fijn gespeeld en gesport met de allerkleinsten.
De kinderen worden hier op school wel veel aan hun lot overgelaten, geen les, de leraar moet iets herstellen, een andere moet eventjes naar Otavalo, een andere leerkracht is er niet en de 4de gaat koken omdat er geen ouders zijn om te koken vandaag. Daarna werd ik binnengeroepen voor het almuerzo (middageten), de leraren eten eerst in de oude keuken, de kinderen staan dan te kwijlen aan de deur... Daarna mogen ze een voor een ne patat en wat mais komen halen. Omgekeerde wereld! Ik weigerde mee te eten, omwille van de kinderen, en ik zeg hen ook dat dit geen pas geeft! Ongeloof alom bij het personeel...
's Avonds bel ik met Ellen (de Westvlaamse) om zondag te komen. Ze nodigt me uit om zaterdagavond al te komen en te blijven logeren en zondag een uitstap te doen naar Cotacatchi.
31 october
Te voet naar San Juan. Daar gaan we met de kinderen van het centro infantil brood bakken voor el Dia de Difuntos (Allerzielen). Een echt feest voor de kinderen en het personeel. De fotos spreken voor zich denk ik. Ik krijg ook een zakje broodjes mee, die neem ik mee naar Iluman, naar Ellen en haar kinderen. Ook wordt er voor iedereen een soort heksenketel op houtvuur gestookt met soep. Dezelfde soep altijd: water met groenten en patattten en kip in stukken gesneden. We eten langs de kant van de weg omdat het te druk is op de bakplaats. Moet kunnen... De straathonden wachten op de afgekloven botjes kip.... De eerste keer dat ik mee at met veel schrik voor diaree, maar de soep is goed doorgekookt, dus zal het wel geen kwaad kunnen. Maar tot grote verwondering zijn de volwassenen niet tevreden omdat ik de rest niet eet. Uit een plastic zakje eten ze een soort erwten met mais, ik heb echt genoeg dus eet niet meer dan ik op kan. Bijna werd ik kwaad: je mag hier niks weigeren, en als ik eindelijk eens mee eet is het nog niet genoeg, maar ik kan me nog net op tijd inhouden en wijdt me aan de kinderen die van moeheid hun lepel niet meer kunnen vasthouden.
's Avonds ben ik iets gaan drinken in een cafe waar nogal wat buitenlanders komen. Fijn gesprek gehad met 4 Franse meisjes waarvan eentje de volgende dag na 6 maanden vrijwilligerswerk naar huis ging.
1 november (Todos los Sanctos - Allerheiligen)
Regen, regen, regen. Pas om 4u naar Otavalo voor een bus naar Iluman. Eerst met Ellen en kids en haar man en opa boodschappen gedaan, daarna naar een familiefeest bij de buren (broer van de man). Maar wat een feest! Een van zijn petekinderen kwam officieel de zegen vragen voor zijn huwelijk (de peetvader betaalt het huwelijksfeest..) Zeker 50 man zat er in dat onafgewerkte huis, allemaal kregen ze soep (ja, met patatten en kippenpoten, en niet weigeren!)
Daarna kwam de familie van de aanstaande bruid met ongelooflijk veel kado's: levende kippen en cavia's aan een stok ondersteboven gebonden, zakken met patatten, brood, 6 trossen bananen, bakken bier enz... De hele huiskamer stond gewoon vol. Daarna weer eten (bord patatten met kip) en ze kwamen rond met bier en 1 glas waarvan iedereen een voor een mocht drinken. Nee, bedankt, ik drink geen alcohol (hier). Dan werd er nog brood en bananen verdeeld onder de gasten. Rond 12u konden we onder het excuus van de 'baby moet gaan slapen' als eerste die het feest verlieten. Het feest liep trouwens verder tot de volgende avond, met de plakkers en drinkers van de familie....
02 november - Dia de Difuntos
Allerzielen, iedereen trekt te voet naar het 'cementerio' met plastic kransen, bloemen en ... eten (zie fotos). Ik heb hier geen woorden voor, maar ben blij dat ik dit eens meegemaakt heb. Eten op de graven, gebeden opzeggen, vuiligheid achterlatend. Een openluchtmis werd er opgedragen maar niemand luisterde, te druk met eten bezig.
Namiddag naar Cotacachi dat bekend staat als lederstad. Inderdaad, mooie winkels en veel leer. Kocht er een sjakosj (voor Jona of voor mij?). Op de terugweg naar Otavalo nog even in de gietende regen naar de Cascada van Peguchi. De westvlaamse kende daar ook weer iemand en we bleven er eten: 2 bordjes met patatten en een vet stuk varkensvlees met knook en gebakken mais, altijd hetzelfde, ik krijg stilaan een degout van al dat eten, ik eet liever niet dan altijd hetzelfde eten dat zo primitief is klaargemaakt en in ik kweet niet welke omstandigheden.
Eenmaal terug bij het gastgezin moet ik het wel bekopen: Niemand thuis en dus zonder eten naar bed: eigen schuld, dikke bult!
Tot volgende week, en hopen maar dat er deze week eens niet iedere keer iets onverwachts gebeurt waardoor ik niet kan doen wat er hier eigenlijk van mij verwacht wordt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
