Eindelijk, na enkele weken van fysieke en mentale aanpassing heb ik precies een ritme gevonden. Diareeproblemen lijken opgelost met veel coca-cola en droog eten.
Elke dag val ik hier nog van de ene verbazing in de andere! Zo komen de plannen die er gemaakt worden nooit uit, altijd komt er wel iets tussen. Gisteren zouden we het huisreglement bespreken in het centro infantil, maar het hele centro werd bezet door ene administratieve dienst die alle bevolkingsleden van Gualsaqui moest ondervragen over woonst, familiesamenstelling, huisraad, werk, enz... We hebben dus maar zo goed als het kon gezorgd dat alle rijen wachtenden voorzien werden van eten en drinken. Mensen stonden van 's morgens 7u in de rij en de laatsten vertrokken om 7u 's avonds.
Vandaag hetzelfde liedje: in de school van Moraspungo werd er ondervraagd door dezelfde ambtenaren en zodus kon er geen les gegeven worden. We hebben van de nood een deugd gemaakt en frietjes gebakken met zelfgemaakte mayonaise (zij het zonder mostarso). Veel centjes verdiend voor de schoolkas...
In het weekend ben ik veel alleen, slenter wat rond in Otavalo, berichtjes naar thuis doen en wat verkennen... Dit weekend ben ik naar Imbarra geweest, kwestie van andere omgeving opzoeken, maar wat viel dat tegen! Straten en winkels, markten en gelukkig een heel klein rustig parkje waar ik even gedut heb in de schaduw. Daarna ben ik op het geluid van heftige rap-muziek ergens binnengestapt (soort cultureel centrum) waar er dansles gegeven werd, heb er enkele foto's gemaakt en ook een filmpje.
Gisteren heel toevallig bij Jean thuis een Westvlaamse tegengekomen die hier getrouwd is met een ecuadoraan. Ze heeft 2 hijos van hem en zoekt nu werk. Ben met haar meegereden tot Otavalo en ze nodigde me tot mijn grote verbazing uit om mee te gaan naar haar thuis zo'n 5km verderop. Heel gastvrij was die familie, en de belgisch-ecuadoraanse kindjes waren echt tof. Speciaal frietjes gemaakt voor mij en rond 9u me terug naar huis gebracht. Nu hoorde ik vandaag haar achtergrond en geschiedenis van Jean: ze is op haar 19de vertrokken met deze gast, zeer tegen de zin van haar familie. Al 10 jaar reizen ze heen en weer naar Belgie. Haar familie heeft veel geld gepompt in de woonst en krijgt blijkbaar alleen maar stank voor dank. De Ecuadoranen hebben zo'n idee (in het algemeen) dat wij geld met hopen hebben en een krediet dat onuitputtelijk is. Omwille van de kinderen (5 en 1 jaar oud) wil ze nu definitief hier blijven maar volgens Jean wordt zij gedwongen om te breken met haar familie thuis omdat er geen geld meer over de brug komt! Ze bood me een onderdak aan voor de volgende maanden. Misschien moet ik dat maar doen, al zijn de busverbindingen vandaar niet zo goed, het is er zeker gezelliger dan in mijn huidig gastgezin. Die zijn echt wel vriendelijk, hebben me heel goed verzorgd toen ik zo ziek was, maar hebben totaal andere gewoontes... Zo is eten bij hun slechts voeding en geen samenzijn met een babbeltje. Hun dialect kan ik ook moeilijk volgen, leer niet veel spaans bij daar. Na het eten gaan ze steevast naar hun bed om er de hele namiddag en avond televisie te kijken. Dan zit ik daar maar te koekeloeren en ga gewoonlijk vroeg naar bed.
Vamos a ver..... Tengo todavia tiempo hasta el cinco de noviembre.
Daarstraks hebben we nog plannen gemaakt om opnieuw een cursus zelfverdediging in te richten voor vrouwen. Mishandeling en geweld zijn hier verdoken maar zeker aanwezig, ook bij de mestiezenvrouwen. Regelmatig zie je hier vrouwen die "tegen de deur gelopen zijn" of erger.... Hopelijk wachten ze er niet te lang mee, een deel van het geld van Virga Jesse zal hiervoor zeker aangesproken worden!
Zo, tot de volgende week!
Hallo Diepenbeek!
Even een speciaal berichtje voor het BuSO in Diepenbeek.
Hoe is de musical verlopen? Evenveel succes als in Hasselt? En Yves, hoe beviel je nieuwe vrouw op het podium? En vooral: hoe is het gegaan met de stormtroepen? Ik ben er bijna zeker van dat alles op (letterlijk dan) wieltjes gelopen heeft, of niet, Glenn, Gerry, Roel, Tim, Andy, Mario en Kristof? Laat maar gauw iets horen want ben echt benieuwd.
Volgende week verlof zeker voor iedereen? Hier slechts 1 dag, en raad eens wat ze hier dan doen... Ze bakken een speciaal soort brood en gaan met de hele familie op het kerkhof brood eten, samen met hun dierbare overledenen! Kwestie van cultuur....
Wist je...
Wist je dat hier het afvoerwater linksom draait als het de de gootsteen uitloopt?
Wist je ook dat water hier al kookt op 85 graden? En als je je eten niet lang genoeg kookt dat het gewoon niet gaar is zoals bij ons... met alle hygienische gevolgen vandien (bacterien zijn niet kapot, kinderen krijgen makkelijker wormpjes enz..)
Dat de zon hier stipt om 6u opstaat en weer even stipt om 6u ondergaat.
Dat ze hier onmogelijk de engelse uitspraak onder de knie kunnen krijgen.
Dat kinderen hier veel vlugger zelfstandiger moeten zijn (ook al krijgen ze 10 keer langer de borst van hun moeders).
Dat de kinderen hier enorme hoeveelheden eten, maar dan wel de verkeerde dingen (rijst, mais, bonen, heel weinig groenten en practisch geen vlees of vis).
Dat jullie eens goed zouden moeten nadenken vooraleer te klagen over iets, en vooral heel fel moeten genieten van alles wat er zomaar vanzelf is, Belgie is het echt een paradijs vergeleken met hier!
Dat ik nu echt aan 't wachten ben op wat nieuws en dat ik iedereen enorm mis nu.
Dat ik jullie allemaal een deugddoende vakantie wens en tot horen!
Hoe is de musical verlopen? Evenveel succes als in Hasselt? En Yves, hoe beviel je nieuwe vrouw op het podium? En vooral: hoe is het gegaan met de stormtroepen? Ik ben er bijna zeker van dat alles op (letterlijk dan) wieltjes gelopen heeft, of niet, Glenn, Gerry, Roel, Tim, Andy, Mario en Kristof? Laat maar gauw iets horen want ben echt benieuwd.
Volgende week verlof zeker voor iedereen? Hier slechts 1 dag, en raad eens wat ze hier dan doen... Ze bakken een speciaal soort brood en gaan met de hele familie op het kerkhof brood eten, samen met hun dierbare overledenen! Kwestie van cultuur....
Wist je...
Wist je dat hier het afvoerwater linksom draait als het de de gootsteen uitloopt?
Wist je ook dat water hier al kookt op 85 graden? En als je je eten niet lang genoeg kookt dat het gewoon niet gaar is zoals bij ons... met alle hygienische gevolgen vandien (bacterien zijn niet kapot, kinderen krijgen makkelijker wormpjes enz..)
Dat de zon hier stipt om 6u opstaat en weer even stipt om 6u ondergaat.
Dat ze hier onmogelijk de engelse uitspraak onder de knie kunnen krijgen.
Dat kinderen hier veel vlugger zelfstandiger moeten zijn (ook al krijgen ze 10 keer langer de borst van hun moeders).
Dat de kinderen hier enorme hoeveelheden eten, maar dan wel de verkeerde dingen (rijst, mais, bonen, heel weinig groenten en practisch geen vlees of vis).
Dat jullie eens goed zouden moeten nadenken vooraleer te klagen over iets, en vooral heel fel moeten genieten van alles wat er zomaar vanzelf is, Belgie is het echt een paradijs vergeleken met hier!
Dat ik nu echt aan 't wachten ben op wat nieuws en dat ik iedereen enorm mis nu.
Dat ik jullie allemaal een deugddoende vakantie wens en tot horen!
Tweede week Ecuador
Er is weer veel gebeurd deze week, niks wereldschokkends, maar wel veel. De plantbakken in de school hebben we met vereende krachten gebouwd, ja, ook met de kinderen (foto's volgen).
Ben ook thuis gewest bij ene Jose, wat je al thuis kan noemen! Een barak van beton waar ook kippen wonen, ombegrijpelijk voor ons westers idee. Soms hebben ze hier plaats tekort omwille van de snel aangroeiende kroost en zetten ze een barak bij van takkenvlechtwerk opgevuld met koeienvlaaien. Maar om niet altijd de mindere dingen te moeten vertellen: ik kan hier enorm genieten van het uitzicht, de mooie planten, hele mooie mensen met mooie levendige kleuren aan, kinderen op school die blij zijn met een simpele goeiedag en dan nog liever in 't engels, want dat wil hier iedereen leren¡
In m'n gastgezin wordt er heel goed voor me gezorgd, vooral toen ik na 't werk donderdag ziek thuiskwam. Had diaree van 't kan-nie-meer. Heb twee dagen geslapen en ellendig geweest, dokter laten komen enz... Ik blijk niet tegen het verse vruchtensap te kunnen 's morgens, Een soort tomatenvrucht die we bij ons niet kennen, wel lekker! Voel me nu nog heel slap, ben enkele kilootjes kwijt en heb nog geen zin om opnieuw iets te eten. Liefst lag ik nu in mn eigen bed, eigen gewoontes, eigen familie in de buurt. Maar moet nu even echt doorbijten, heb het best wel moeilijk nu. Morgen schrijf ik de rest en plak ook de foto's op de site.
Hasta mañana!
Ben ook thuis gewest bij ene Jose, wat je al thuis kan noemen! Een barak van beton waar ook kippen wonen, ombegrijpelijk voor ons westers idee. Soms hebben ze hier plaats tekort omwille van de snel aangroeiende kroost en zetten ze een barak bij van takkenvlechtwerk opgevuld met koeienvlaaien. Maar om niet altijd de mindere dingen te moeten vertellen: ik kan hier enorm genieten van het uitzicht, de mooie planten, hele mooie mensen met mooie levendige kleuren aan, kinderen op school die blij zijn met een simpele goeiedag en dan nog liever in 't engels, want dat wil hier iedereen leren¡
In m'n gastgezin wordt er heel goed voor me gezorgd, vooral toen ik na 't werk donderdag ziek thuiskwam. Had diaree van 't kan-nie-meer. Heb twee dagen geslapen en ellendig geweest, dokter laten komen enz... Ik blijk niet tegen het verse vruchtensap te kunnen 's morgens, Een soort tomatenvrucht die we bij ons niet kennen, wel lekker! Voel me nu nog heel slap, ben enkele kilootjes kwijt en heb nog geen zin om opnieuw iets te eten. Liefst lag ik nu in mn eigen bed, eigen gewoontes, eigen familie in de buurt. Maar moet nu even echt doorbijten, heb het best wel moeilijk nu. Morgen schrijf ik de rest en plak ook de foto's op de site.
Hasta mañana!
De eerst week in Otavalo
De eerste week is voorbij. Er was veel tijd om alles te verkennen en iedereen die met het project bezeg is te leren kennen. Ook is het heel erg nodig om mijn spaans elke dag te oefenen, zij het dan ook heel practisch. Ik vraag wat ik nodig heb en krijg wel verteld wat moet, maar toch met haken en ogen hoor!
Mn gastfamilie valt wel mee, ik krijg er 3 maal per dag een maaltijd: veel rijst, bonen, mais, aardappelen, maar ook maissoep, weinig groenten maar ook, en al geloof je het niet, ook krab, kokkels, soort soepvlees en veel kip.
De dag begint hier bij zonsopgang om 6u 's morgens en ik ga weer slapen rond 21.30u. Elke dag is het bewolkt, soms een streep zon die snel alles opwarmt en namiddag constant regen! Ik had me iets anders voorgesteld, maar belangrijk is dat ik vanaf vandaag ben beginnen werken in de school van Moraspungo. Ik logeer dus in Otavalo maar neem elke dag de bus naar Guialsaqui (waar Jean en Ria van Ecassef wonen) en verder alleen of met hun of met Angelica (een indigenameisje van 21 die studeert als onderwijzeres en vooral met mij samenwerkt in de fundation en in de school) naar Moraspungo waar de school is.
Voor alle lezers in Diepenbeek: ik ben een kijkje gaan nemen in het kinderdagverblijf dat jullie gesponsord hebben, het is bijna klaar, op enkele dingen na. Volgens de normen van hier is het een juweeltje geworden, betegeld, met een practische keuken erbij, kinderwc-tjes, en er komt nog een reuzezandbak. Ik heb de eerste dagen niet veel foto's durven trekken, maar ik zal ze zogauw mogelijk op deze site plaatsen.
Gisteren naar een dorpsfeest geweest, 122-jaar bestaan van een parochie (=enkele dorpen samen). Eerst werd er een stoet gevormd met schoolkinderen, vrouwengroepen, fanfare, majoretten en notabelen. Ook het leger mocht blijkbaar niet ontbreken! Daarna in stoet naar het dorpsplein, waar iedereen afgeroepen en be-applaudiseerd werd. In een zaaltje moesten we dan 1.5 uur lang naar speeches luisteren, el "gobierno" (de regering) doet letterlijk niks voor deze dorpen, slechts één politieker trekt zich iets aan van wat er nodig is voor deze straatarme mensen. Hijzelf geeft ook de helft van zijn loon af aan de gemeenschap (350 dolares).
In Otavalo wonen de rijkere indigenas die de opgekochte waar van hardwerkende campesinas op de markt verkopen voor het 5-voudige! (nog nooit gehoord van fair-trade). Is er soms iemand thuis geinteresseerd om artesania te verkopen aan een eerlijke prijs? Men maakt hier mooie juwelen in zilver en in natuurlijk materiaal en verkopt ze aan 1.5 tot 3 dollar per stuk: Ik vraag dit maar omdat juwelen niet zoveel plaats en gewicht innemen. Laat maar horen!
Morgen is er een lerares niet aanwezig op school en er werd me gevraagd om in te springen. Niet te doen, mijn spaans is nog lang niet wat het moet zijn! Maar ik ga toch wat spelletjes met hun proberen te spelen. Daarna gaan we aan 't werk om de plantenbakken verder te maken en erin te zaaien. De helft van de opbrengst is dan voor de schoolkeuken en de andere helft mag mee naar de ouders die de jonge plantjes op hun kleine lapjes grond verder kweken.
Er is ook nog de fundacion, een organisatie die cursussen engels, spinnen en weven en koken geeft. Er komen nederlandstalige groepen toeristen op bezoek en die krijgen dan uitleg over de organisatie en krijgen ook een typische maaltijd aangeboden. Dit zorgt dan voor inkomsten om hun organisatie weer verder uit te bouwen.
Zo, ik probeer met wat hulp de foto's op de site te zetten en als ' t niet lukt zal het voor de volgende keer zijn.
Tot volgende week ergens...
Mn gastfamilie valt wel mee, ik krijg er 3 maal per dag een maaltijd: veel rijst, bonen, mais, aardappelen, maar ook maissoep, weinig groenten maar ook, en al geloof je het niet, ook krab, kokkels, soort soepvlees en veel kip.
De dag begint hier bij zonsopgang om 6u 's morgens en ik ga weer slapen rond 21.30u. Elke dag is het bewolkt, soms een streep zon die snel alles opwarmt en namiddag constant regen! Ik had me iets anders voorgesteld, maar belangrijk is dat ik vanaf vandaag ben beginnen werken in de school van Moraspungo. Ik logeer dus in Otavalo maar neem elke dag de bus naar Guialsaqui (waar Jean en Ria van Ecassef wonen) en verder alleen of met hun of met Angelica (een indigenameisje van 21 die studeert als onderwijzeres en vooral met mij samenwerkt in de fundation en in de school) naar Moraspungo waar de school is.
Voor alle lezers in Diepenbeek: ik ben een kijkje gaan nemen in het kinderdagverblijf dat jullie gesponsord hebben, het is bijna klaar, op enkele dingen na. Volgens de normen van hier is het een juweeltje geworden, betegeld, met een practische keuken erbij, kinderwc-tjes, en er komt nog een reuzezandbak. Ik heb de eerste dagen niet veel foto's durven trekken, maar ik zal ze zogauw mogelijk op deze site plaatsen.
Gisteren naar een dorpsfeest geweest, 122-jaar bestaan van een parochie (=enkele dorpen samen). Eerst werd er een stoet gevormd met schoolkinderen, vrouwengroepen, fanfare, majoretten en notabelen. Ook het leger mocht blijkbaar niet ontbreken! Daarna in stoet naar het dorpsplein, waar iedereen afgeroepen en be-applaudiseerd werd. In een zaaltje moesten we dan 1.5 uur lang naar speeches luisteren, el "gobierno" (de regering) doet letterlijk niks voor deze dorpen, slechts één politieker trekt zich iets aan van wat er nodig is voor deze straatarme mensen. Hijzelf geeft ook de helft van zijn loon af aan de gemeenschap (350 dolares).
In Otavalo wonen de rijkere indigenas die de opgekochte waar van hardwerkende campesinas op de markt verkopen voor het 5-voudige! (nog nooit gehoord van fair-trade). Is er soms iemand thuis geinteresseerd om artesania te verkopen aan een eerlijke prijs? Men maakt hier mooie juwelen in zilver en in natuurlijk materiaal en verkopt ze aan 1.5 tot 3 dollar per stuk: Ik vraag dit maar omdat juwelen niet zoveel plaats en gewicht innemen. Laat maar horen!
Morgen is er een lerares niet aanwezig op school en er werd me gevraagd om in te springen. Niet te doen, mijn spaans is nog lang niet wat het moet zijn! Maar ik ga toch wat spelletjes met hun proberen te spelen. Daarna gaan we aan 't werk om de plantenbakken verder te maken en erin te zaaien. De helft van de opbrengst is dan voor de schoolkeuken en de andere helft mag mee naar de ouders die de jonge plantjes op hun kleine lapjes grond verder kweken.
Er is ook nog de fundacion, een organisatie die cursussen engels, spinnen en weven en koken geeft. Er komen nederlandstalige groepen toeristen op bezoek en die krijgen dan uitleg over de organisatie en krijgen ook een typische maaltijd aangeboden. Dit zorgt dan voor inkomsten om hun organisatie weer verder uit te bouwen.
Zo, ik probeer met wat hulp de foto's op de site te zetten en als ' t niet lukt zal het voor de volgende keer zijn.
Tot volgende week ergens...
Mijn eerste dagen in Otavalo
Na lang zoeken en vragen ben ik toch op de blog geraakt. Een lang verhaal mag nu beginnen!
De reis verliep alles behalve voorspoedig: vlucht vanuit Brussel had zware vertraging en daarom was ik 20 min te laat voor de vlucht naar Quito met Avianca. Wat nu gedaan? Een hostal gezocht in de buurt van de luchthaven en 's anderendaags opnieuw aangemeld. Wat bleek? Ik mocht niet vertrekken zonder visum. Maar ik weet oa van Stan dat dat niet echt nodig is voor een verblijf van 90 dagen. Toch moest ik een vlucht boeken om te bewijzen dat ik binnen de 90 dagen het land zou verlaten. Verdorie! Na een hele lange vlucht om 2 u 's nachts (plaatselijke tijd, bij ons was het dan al 8u 's morgens) aangekomen in Quito waar Ramiro en Juana me opwachten. Nu nog een uurtje rijden naar Otavalo door... de gietende regen! Ja, hier is 't invierno of winter, en dat op de evenaar!
Na 4 uurtjes slapen was ik weer klaarwakker, hoe is het mogelijk? Dacht wel 2 dagen aan een stuk te kunne slapen.
Ria van Ecassef kwam me afhalen en samen gingen we met de bus naar Gualsaqui, het indigenasdorp waar de organisatie werkzaam is. Ik voel me hier letterlijk "reus" achtig, ben hier van de grootste personen die hier rondlopen! Raar gevoel hoor. De indigenas of indianen lopen hier in klederdracht, heel gewoon, vrouwen wel te verstaan. Kinderen op de rug gebonden, de borst gevend in de bus of langs de weg, heel natuurlijk. Het is hier koud ook, het ene moment loop je in T-shirt, het andere moment waait het, is het koud en trek ik trui en jas aan. Het klimaat speelt me ook parten: ben snel buiten adem, ijle lucht hier op 2900 meter hoogte.
Maar de echte indrukken van het leven hier kan ik niet zogauw beschrijven maar ik probeer. Er wonen hier indigenas (oorspronkelijke bevolking) en mestiezen (kruising van indianen en de vroegere spanjaarden die Ecuador ontdekten). Mestiezen wonen in de steden en de indigenas in de "campos" in de bergen. De laatste leven in pure armoede, hutjes of betonnen huisjes in het veld. Honden die van niemand zijn lopen overal, de meesten hebben een koe of enkele varkens en geen werk. Er wordt wat op het land verbouwd, mais en een soort bieten waarvan ze elke dag eten. Kippen lopen hier ook rond maar alle vlees of beesten dienen niet om te eten maar om te verkopen. Geld wordt dan gebruikt voor de school, de bus, en misbruikt door de mannen om drank en of drugs te kopen. Ze zijn erg wantrouwig naar vreemden, maar omdat we met ecassef aankomen niet, ze vertrouwen Jean en Ria helemaal, die hebben hier ook al bewezen dat ze alles maar dan ook alles doen om hun leven wat structuur te geven en ze vooruit te helpen.
Deze week heb ik verkend samen met Ria, vele gesprekken gehad en de school en de comunidad bezocht. Morgen ga ik met Angelica, een stagaire die voor onderwijzeres leert, zaden kopen om groenten en planten te zaaien. Maandag begint mñ werk echt, en moet tegen dan nog VEEEL op mn spaans studeren. Zondag kan ik mee naar een feest met optochten met paarden enz omdat enkele gemeenten samen hun 100-jarig bestaan vieren, ben benieuwd!
Tot hetvolgende verslag, hopelijk met foto's dan.
De reis verliep alles behalve voorspoedig: vlucht vanuit Brussel had zware vertraging en daarom was ik 20 min te laat voor de vlucht naar Quito met Avianca. Wat nu gedaan? Een hostal gezocht in de buurt van de luchthaven en 's anderendaags opnieuw aangemeld. Wat bleek? Ik mocht niet vertrekken zonder visum. Maar ik weet oa van Stan dat dat niet echt nodig is voor een verblijf van 90 dagen. Toch moest ik een vlucht boeken om te bewijzen dat ik binnen de 90 dagen het land zou verlaten. Verdorie! Na een hele lange vlucht om 2 u 's nachts (plaatselijke tijd, bij ons was het dan al 8u 's morgens) aangekomen in Quito waar Ramiro en Juana me opwachten. Nu nog een uurtje rijden naar Otavalo door... de gietende regen! Ja, hier is 't invierno of winter, en dat op de evenaar!
Na 4 uurtjes slapen was ik weer klaarwakker, hoe is het mogelijk? Dacht wel 2 dagen aan een stuk te kunne slapen.
Ria van Ecassef kwam me afhalen en samen gingen we met de bus naar Gualsaqui, het indigenasdorp waar de organisatie werkzaam is. Ik voel me hier letterlijk "reus" achtig, ben hier van de grootste personen die hier rondlopen! Raar gevoel hoor. De indigenas of indianen lopen hier in klederdracht, heel gewoon, vrouwen wel te verstaan. Kinderen op de rug gebonden, de borst gevend in de bus of langs de weg, heel natuurlijk. Het is hier koud ook, het ene moment loop je in T-shirt, het andere moment waait het, is het koud en trek ik trui en jas aan. Het klimaat speelt me ook parten: ben snel buiten adem, ijle lucht hier op 2900 meter hoogte.
Maar de echte indrukken van het leven hier kan ik niet zogauw beschrijven maar ik probeer. Er wonen hier indigenas (oorspronkelijke bevolking) en mestiezen (kruising van indianen en de vroegere spanjaarden die Ecuador ontdekten). Mestiezen wonen in de steden en de indigenas in de "campos" in de bergen. De laatste leven in pure armoede, hutjes of betonnen huisjes in het veld. Honden die van niemand zijn lopen overal, de meesten hebben een koe of enkele varkens en geen werk. Er wordt wat op het land verbouwd, mais en een soort bieten waarvan ze elke dag eten. Kippen lopen hier ook rond maar alle vlees of beesten dienen niet om te eten maar om te verkopen. Geld wordt dan gebruikt voor de school, de bus, en misbruikt door de mannen om drank en of drugs te kopen. Ze zijn erg wantrouwig naar vreemden, maar omdat we met ecassef aankomen niet, ze vertrouwen Jean en Ria helemaal, die hebben hier ook al bewezen dat ze alles maar dan ook alles doen om hun leven wat structuur te geven en ze vooruit te helpen.
Deze week heb ik verkend samen met Ria, vele gesprekken gehad en de school en de comunidad bezocht. Morgen ga ik met Angelica, een stagaire die voor onderwijzeres leert, zaden kopen om groenten en planten te zaaien. Maandag begint mñ werk echt, en moet tegen dan nog VEEEL op mn spaans studeren. Zondag kan ik mee naar een feest met optochten met paarden enz omdat enkele gemeenten samen hun 100-jarig bestaan vieren, ben benieuwd!
Tot hetvolgende verslag, hopelijk met foto's dan.
Abonneren op:
Posts (Atom)
