Vorig weekend ben ik maar even in mijn gastgezin geweest. Wel ben ik met Maria en hare esposo Pedro naar Tegucigalpa geweest en er de markt en het museum bezocht. Eindelijk heb ik eens iets van de stad gezien. Een hoofdstad kan je het moeilijk noemen, eerder een provinciestadje. Niks bijzonders, of ik zou een belangrijk gedeelte overgeslagen moeten hebben. Ik hou toch altijd al meer van 'de buiten'.
's Avonds reden we met de bus naar Zambrano waar hun gehuurd huisje staat. Net een centerparks-vakantieverblijfje, helemaal in beton, een dak van golfplaat, met electriciteit en water buiten aan de pila, maar wel een van de properste huizen die ik hier al gezien heb. Maar koud dat het daar was, het ligt dan ook op zo'n 1800 meter boven de zeespiegel. Heb van de kou dan ook geen oog dichtgedaan. 's Anderendaags kookte Maria heel lekker, met gewone ingredienten maar heel smakelijk bereid, lang geleden nog zo lekker gegeten. Namiddag reden we terug naar Tegucigalpa om het project met de mensen van Solidaridad verder te plannen en te evalueren.
In Reitoca is er al de hele week feest met markt, maar stel je daar niet teveel van voor hoor, iedereen uit de verre omgeving trekt daar dus wel naartoe. Varkenskoers, markt, eten (vooral), 's avonds muziek en sfeer... Wij met de groep van Solidaridad zochten een plekje op de markt om onze (keramiek)waar te verkopen. Het werd een tegenvaller, bijna niks verkocht, enkel een paar kleine spullen voor heel weinig geld. Maar zondag gaat dona Eloisa zelf nog verkopen, en iedereen kent haar en zij ook iedereen. Hopelijk valt dat dan wat beter mee.
Na een reunion met de vrouwen op woensdag besloten we om de handen in elkaar te slaan en een nieuwe productie aan te vatten, maar dan wel met meerdere kleinere voorwerpen, beter afgewerkt. We gaan ook een vast verkooppunt zoeken. Het bouwen van de oven en werkplaats wordt nu even uitgesteld. Donderdag komen we samen om klei te gaan graven hier in de buurt en volgende week beginnen we met nieuwe moed en ideeën. In het museum in Tegus heb ik een hoop bruikbare voorbeelden gevonden uit een collectie van de vroegere Maya's, machtig mooi en te doen!
Nu ben ik terug in de hoofdstad, heb eens een warme douche kunnen nemen, pizza gemaakt voor mijn gastgezin, en verder help ik hier met was en plas en kinderen. Morgen gaan we nog enkele winkels bezoeken met Lenca-gerief. Kwestie van de verkoopmarkt te kennen...
Bedankt voor alle reacties en mails, hoop voor iedereen dat alles goed gaat in Hasselt, Houthalen, Diepenbeek, Beringen en omstreken. Ik begin iedereen en alles wat me zo bekend is serieus te missen, hier moet ik meer op m'n tanden bijten dan in Ecuador. Ondertussen is er ook alweer veel tijd overheen gegaan, en ik begin stilaan uit te kijken naar het weerzien met iedereen.
Maar tegen die tijd is er nog veel te doen. Ik breng alvast de lente mee naar huis!
In bijlage de foto's van vorige week die ik niet allemaal doorgestuurd kreeg.
Tot volgende week!
Zaterdag 17 januari 2009
Niet één week maar twee weken later pas weer bericht.
Vanuit Tegucigalpa ben ik op woensdag 7 januari vertrokken naar Reytoqui in het Zuiden na eerst twee dagen mee vergaderd te hebben met de staf van Solidaridad hier in Tegus (zoals ze de hoofdstad hier noemen). We vertrokken met een auto vol Solidaridadpersoneel naar het Zuiden waar er eerst een 'reunion' doorging met alle betrokkenen daar in de landbouwprojecten. Het is er in tegenstelling met Tegus heet, zo'n 37 graden! Ik viel dus tijdens de vergadering gewoon in slaap van de hitte... algemeen gelach natuurlijk.
Nadien reden we naar het huis van Dona Eloísa en haar kleindochter Diana waar we 10 dagen zouden verblijven om het handwerk met potten aan te leren. Een groen huisje in 'the middle of nowhere' met varkens, (magere) koeien, honden, kat, kippen en hanen en kuikens. Het werd al donker en de olielamp werd aangestoken: geen electriciteit dus, maar wel een prachtige sterrenhemel met sterren die je aan onze kant van de bol nooit te zien krijgt.
Ik heb dus niet in de maca (hangmat) geslapen maar in een gewoon bed onder een pannendak waar voortdurend stof en blaadjes doorwaaien.
Donderdag begonnen we met het zeven van zand om die dan door de klei te mengen (chamotte) en daarna alles te kneden. Geen werkplaats dus zoals men eerst gezegd had, maar gewoon aan huis en werken op de vloer van het terras! Amai mijne rug... ik mag dan wel beweeglijk en lenig lijken, dit zijn wij westerlingen echt niet gewoon. De eerste gebruiksvoorwerpen vielen dik tegen, en de volgende ook nog, maar stilaan lukte er al het een en 't ander. Ollas zijn grote potten om water in te gaan halen en te bewaren, anderen dienen dan om bonen in te koken, horras zijn precies melkkannen maar hier wordt er koffie in gemaakt en tenslotte nog schotels die op het vuur gezet worden om tortillas in te bakken, aangevuld met wat eigen creativiteitjes zoals kandelaars, staanders voor potten met ronde bodems enz...
Een 3-tal vrouwen kwamen regelmatig werken, samen met Eloísa en Maria en ik (ik heet daar 'Mari' om geen verwarring met Maria te krijgen) maakten we op die 10 dagen een hele verzameling van rode potten en schalen die we volgende dinsdag op de 'feria' (kermismarkt) gaan verkopen. Vrijdag hebben we alles gebakken in een kleioven die normaal gebruikt wordt om pan dulce (koekenbrood of koekjes) te bakken, maar deze keer dus opgestookt werd tot onmense temperaturen om alle aardewerk roodgloeiend en hard te bakken.
Het hout moesten we op voorhand zelf gaan zoeken en kappen met de machette. Dat werd dan in bussels op het hoofd gedragen naar de buren van wie de oven gehuurd werd.
Een heel proces dus en ik heb veel bijgeleerd, wat ook de bedoeling was.
Hondurees is een moeilijk te verstaan spaans, ingeslikte letters en voor mij heel moeilijk. Ik heb het bijleren van het spaans zowat opgegeven, ben al blij als ik wat versta en kan verduidelijken wat ik bedoel. Mijn aandacht gaat nu naar andere dingen. Maar uit de lichaamstaal van al die mensen daar versta ik wel veel. Het is een uiterst gastvrij volk, ook al zijn ze heel arm, ze ontvangen je met wat ze hebben! En ze hebben niet veel: 's morgens bonen met tortillas, 's middags bonen met misschien een stukje vlees en anders een ei en tortillas, 's avonds weer bonen met tortilla's. Gelukkig hebben ze bij elke maaltijd hele lekkere gezoete koffie (en dat maakt veel goed!) Zelf heb ik dan maar wat tomaten, avocados, naranjas en bananas gekocht om wat vitaminen binnen te krijgen.
Stromend water is er ook niet, alles met water (de was, afwas en douchen met een kommetje) gebeurt aan de "pila". Het water is er ook niet drinkbaar zodat ik in elke drinkbus een druppel chloor moet doen, hetgeen heel vies smaakt.
Het wordt er donker om 6u en de zon is er weer om 6u 's morgens. Maar de hanen kraaien al volle bak vanaf 2u 's nachts, ook de paarden komen op het terras trappelen en de varkens knorren rond het huis. Niet veel slaap dus, hoop hier in het weekend wat bij te slapen.
Privacy is hier ook een ongekend begrip: alles is van en voor iedereen, wel effe wennen. Ook als iemand slaapt wordt er gewoon in- en uitgelopen en gelachen en gepraat. Voor baby's is dat heel gewoon bij ons, maar hier slaapt iedereen gewoon door alle lawaai heen, makkelijke gewoonte..
Maar wat hebben we wat afgelachen hier, met de eenvoudigste dingen, heel ontspannen.
Volgende week dus markt en verkoop, en verder beginnen we gewoon opnieuw, maar dan beter. Wanneer we naar het westen trekken is nog niet zeker, zal de volgende vergadering wel uitwijzen.
Ik hoorde van zo'n mooie winter bij ons, had toch wel eventjes spijt dat ik het niet kon zien, al die sneeuw. Het is hier wel heet maar echt van de zon genieten kan je hier niet, we blijven vooral uit de zon. Ik sta ook vol met bultjes, op mijn hele lijf, het schijnt een allergie te zijn op het zaad van de nu geoogste maisio, een kleine maissoort. Ik dacht eerst dat 't vlooien waren, want die zitten daar in overvloed met al die beesten, en ik heb ze ook wel voelen steken, maar gelukkig bleef het bij wat beten.
De tijd gaat stilaan voorbij, het einde is nog niet in zicht, maar toch: van mijne vervanger op school verneem ik dat ik een droomjob heb, hoop toch dat ik nog terug mag komen? Gelukkig voor de jongeren in Diepenbeek hebben ze nu iemand die toch enthousiast zijn vak beoefent.
't Is heel vreemd om nu aan thuis en werk te denken, zo lang al en zo ver weg. Groeten aan iedereen die de blog leest en volgt...
Allez, geniet nog van de foto's, en tot (hopelijk) volgende week!
Vanuit Tegucigalpa ben ik op woensdag 7 januari vertrokken naar Reytoqui in het Zuiden na eerst twee dagen mee vergaderd te hebben met de staf van Solidaridad hier in Tegus (zoals ze de hoofdstad hier noemen). We vertrokken met een auto vol Solidaridadpersoneel naar het Zuiden waar er eerst een 'reunion' doorging met alle betrokkenen daar in de landbouwprojecten. Het is er in tegenstelling met Tegus heet, zo'n 37 graden! Ik viel dus tijdens de vergadering gewoon in slaap van de hitte... algemeen gelach natuurlijk.
Nadien reden we naar het huis van Dona Eloísa en haar kleindochter Diana waar we 10 dagen zouden verblijven om het handwerk met potten aan te leren. Een groen huisje in 'the middle of nowhere' met varkens, (magere) koeien, honden, kat, kippen en hanen en kuikens. Het werd al donker en de olielamp werd aangestoken: geen electriciteit dus, maar wel een prachtige sterrenhemel met sterren die je aan onze kant van de bol nooit te zien krijgt.
Ik heb dus niet in de maca (hangmat) geslapen maar in een gewoon bed onder een pannendak waar voortdurend stof en blaadjes doorwaaien.
Donderdag begonnen we met het zeven van zand om die dan door de klei te mengen (chamotte) en daarna alles te kneden. Geen werkplaats dus zoals men eerst gezegd had, maar gewoon aan huis en werken op de vloer van het terras! Amai mijne rug... ik mag dan wel beweeglijk en lenig lijken, dit zijn wij westerlingen echt niet gewoon. De eerste gebruiksvoorwerpen vielen dik tegen, en de volgende ook nog, maar stilaan lukte er al het een en 't ander. Ollas zijn grote potten om water in te gaan halen en te bewaren, anderen dienen dan om bonen in te koken, horras zijn precies melkkannen maar hier wordt er koffie in gemaakt en tenslotte nog schotels die op het vuur gezet worden om tortillas in te bakken, aangevuld met wat eigen creativiteitjes zoals kandelaars, staanders voor potten met ronde bodems enz...
Een 3-tal vrouwen kwamen regelmatig werken, samen met Eloísa en Maria en ik (ik heet daar 'Mari' om geen verwarring met Maria te krijgen) maakten we op die 10 dagen een hele verzameling van rode potten en schalen die we volgende dinsdag op de 'feria' (kermismarkt) gaan verkopen. Vrijdag hebben we alles gebakken in een kleioven die normaal gebruikt wordt om pan dulce (koekenbrood of koekjes) te bakken, maar deze keer dus opgestookt werd tot onmense temperaturen om alle aardewerk roodgloeiend en hard te bakken.
Het hout moesten we op voorhand zelf gaan zoeken en kappen met de machette. Dat werd dan in bussels op het hoofd gedragen naar de buren van wie de oven gehuurd werd.
Een heel proces dus en ik heb veel bijgeleerd, wat ook de bedoeling was.
Hondurees is een moeilijk te verstaan spaans, ingeslikte letters en voor mij heel moeilijk. Ik heb het bijleren van het spaans zowat opgegeven, ben al blij als ik wat versta en kan verduidelijken wat ik bedoel. Mijn aandacht gaat nu naar andere dingen. Maar uit de lichaamstaal van al die mensen daar versta ik wel veel. Het is een uiterst gastvrij volk, ook al zijn ze heel arm, ze ontvangen je met wat ze hebben! En ze hebben niet veel: 's morgens bonen met tortillas, 's middags bonen met misschien een stukje vlees en anders een ei en tortillas, 's avonds weer bonen met tortilla's. Gelukkig hebben ze bij elke maaltijd hele lekkere gezoete koffie (en dat maakt veel goed!) Zelf heb ik dan maar wat tomaten, avocados, naranjas en bananas gekocht om wat vitaminen binnen te krijgen.
Stromend water is er ook niet, alles met water (de was, afwas en douchen met een kommetje) gebeurt aan de "pila". Het water is er ook niet drinkbaar zodat ik in elke drinkbus een druppel chloor moet doen, hetgeen heel vies smaakt.
Het wordt er donker om 6u en de zon is er weer om 6u 's morgens. Maar de hanen kraaien al volle bak vanaf 2u 's nachts, ook de paarden komen op het terras trappelen en de varkens knorren rond het huis. Niet veel slaap dus, hoop hier in het weekend wat bij te slapen.
Privacy is hier ook een ongekend begrip: alles is van en voor iedereen, wel effe wennen. Ook als iemand slaapt wordt er gewoon in- en uitgelopen en gelachen en gepraat. Voor baby's is dat heel gewoon bij ons, maar hier slaapt iedereen gewoon door alle lawaai heen, makkelijke gewoonte..
Maar wat hebben we wat afgelachen hier, met de eenvoudigste dingen, heel ontspannen.
Volgende week dus markt en verkoop, en verder beginnen we gewoon opnieuw, maar dan beter. Wanneer we naar het westen trekken is nog niet zeker, zal de volgende vergadering wel uitwijzen.
Ik hoorde van zo'n mooie winter bij ons, had toch wel eventjes spijt dat ik het niet kon zien, al die sneeuw. Het is hier wel heet maar echt van de zon genieten kan je hier niet, we blijven vooral uit de zon. Ik sta ook vol met bultjes, op mijn hele lijf, het schijnt een allergie te zijn op het zaad van de nu geoogste maisio, een kleine maissoort. Ik dacht eerst dat 't vlooien waren, want die zitten daar in overvloed met al die beesten, en ik heb ze ook wel voelen steken, maar gelukkig bleef het bij wat beten.
De tijd gaat stilaan voorbij, het einde is nog niet in zicht, maar toch: van mijne vervanger op school verneem ik dat ik een droomjob heb, hoop toch dat ik nog terug mag komen? Gelukkig voor de jongeren in Diepenbeek hebben ze nu iemand die toch enthousiast zijn vak beoefent.
't Is heel vreemd om nu aan thuis en werk te denken, zo lang al en zo ver weg. Groeten aan iedereen die de blog leest en volgt...
Allez, geniet nog van de foto's, en tot (hopelijk) volgende week!
Vrijdag 2 januari 2009
Om goed te beginnen in 2009 wens ik iedereen van harte een gelukkig nieuw jaar! Dat alles beter mag worden dan dat het al was... Ook een gemeend dankjewel voor alle fijne wensen die ik mocht ontvangen via mail, blog of telefoon. (alle collega's, familie, mensen uit Otavalo en Gualsaqui, provinciebestuur van limburg enzovoort)
Na een deugddoende vakantie in Ecuador met Roger ben ik maandag 29 december aangekomen in Tegucigalpa, Honduras. Het tweede deel van mijn reis begint hier.
Veel is er nog niet te vertellen. Ik logeer hier bij Mathilde en Cayetano met hun drie kinderen in een naar westerse normen normale omgeving. Het is hier nog vakantie en ik help gewoon wat mee in het gezin. Mijn spaans is serieus weggekwijnd na 2 weken enkel 'flamenco' praten met Roger. Maar hier moet ik echt wel wat ophalen, enkel Mathilde (die afkomstig is uit Erpe-Mere) spreekt nederlands.
We hebben nieuwjaar gevierd met de familie van Cayetano (zo'n 30 man in huis), die bleven eten en ook slapen. Een hele warme en ook drukke familie waar ik me wel mee op m'n gemak voelde.
Nu zijn we allemaal doodop van de drukte en het zorgen, maar vanaf dinsdag begin ik te werken ergens in het zuiden van Honduras. Ik verblijf daar samen met een vrouw die me begeleid in een gastfamilie. Het schijnt er erg warm te zijn en ik moet daar buiten slapen in een hangmat, dat zal wat geven, ... pero vamos a ver...
Eerst draai ik mee in de keramiekwerkplaats waar met de hand gemaakte gebruiksvoorwerpen gemaakt worden. Er loopt een grote bestelling dus er is werk aan de winkel.
In het weekend kom ik terug naar Tegucigalpa, en dit gedurende 3 weken.
Meer weet ik echt nog niet, maar ik hou iedereen op de hoogte.
Het enige dat ik nu al besef is dat de criminaliteit hier een stuk hoger ligt dan in Ecuador en dat ik nooit alleen op stap mag zonder begeleiding van hier. Een akelige gedachte maar ik neem geen enkel risico. De mensen die ik nu reeds ontmoette zijn echt wel warm en vriendelijk. De taal is wel heel wat moeilijker te verstaan, ze spreken hier binnensmonds en slikken veel laatste klinkers in. Moet me echt concentreren om iedereen te verstaan..
Tot zover, volgende week meer nieuws.
Na een deugddoende vakantie in Ecuador met Roger ben ik maandag 29 december aangekomen in Tegucigalpa, Honduras. Het tweede deel van mijn reis begint hier.
Veel is er nog niet te vertellen. Ik logeer hier bij Mathilde en Cayetano met hun drie kinderen in een naar westerse normen normale omgeving. Het is hier nog vakantie en ik help gewoon wat mee in het gezin. Mijn spaans is serieus weggekwijnd na 2 weken enkel 'flamenco' praten met Roger. Maar hier moet ik echt wel wat ophalen, enkel Mathilde (die afkomstig is uit Erpe-Mere) spreekt nederlands.
We hebben nieuwjaar gevierd met de familie van Cayetano (zo'n 30 man in huis), die bleven eten en ook slapen. Een hele warme en ook drukke familie waar ik me wel mee op m'n gemak voelde.
Nu zijn we allemaal doodop van de drukte en het zorgen, maar vanaf dinsdag begin ik te werken ergens in het zuiden van Honduras. Ik verblijf daar samen met een vrouw die me begeleid in een gastfamilie. Het schijnt er erg warm te zijn en ik moet daar buiten slapen in een hangmat, dat zal wat geven, ... pero vamos a ver...
Eerst draai ik mee in de keramiekwerkplaats waar met de hand gemaakte gebruiksvoorwerpen gemaakt worden. Er loopt een grote bestelling dus er is werk aan de winkel.
In het weekend kom ik terug naar Tegucigalpa, en dit gedurende 3 weken.
Meer weet ik echt nog niet, maar ik hou iedereen op de hoogte.
Het enige dat ik nu al besef is dat de criminaliteit hier een stuk hoger ligt dan in Ecuador en dat ik nooit alleen op stap mag zonder begeleiding van hier. Een akelige gedachte maar ik neem geen enkel risico. De mensen die ik nu reeds ontmoette zijn echt wel warm en vriendelijk. De taal is wel heel wat moeilijker te verstaan, ze spreken hier binnensmonds en slikken veel laatste klinkers in. Moet me echt concentreren om iedereen te verstaan..
Tot zover, volgende week meer nieuws.
Abonneren op:
Posts (Atom)
