Zondag - 23 november

Weer een week voorbij, net zoals thuis gaat de tijd erg snel, tenminste als je werk interessant is zoals hier. Zoals je op de fotos kan zien hebben we deze week vooral voor de school gewerkt. Leeskaartjes gemaakt voor de allerkleinsten, en zonder fotos de plantbakken in orde gemaakt om te kunnen uitplanten. 's Nachts komen er namelijk beesten de plantbak omwoelen, daarom zijn we bezig om met bescheiden middelen een omheining te maken. Ik spreek over we, en ik bedoel natuurlijk Tine en mezelf, de twee vrijwilligsters die momenteel voor Ecassef werken.
Tine is een vlotte 27-er die enkele jaren geleden al een jaar in Gambie gewerkt heeft. Hier zal ze zich ook een jaar engageren, en zo te zien is ze hier erg snel aangepast. Haar spaans vordert met de dag, hetgeen ik met mijn 51-jarige hersens niet klaarkrijg. Ben soms echt gefrustreerd, druk me wel uit, zij het soms met handen en voeten, maar beter zou toch 'spaans' zijn...
Vorige zondag zijn we naar de "ecuator" of naar 'la mitad del munde' geweest in Cayambe. Zoals je op de foto kan zien is de aantrekkingskracht daar evenwichtig verdeeld over de zuid- en de noordkant zodat een ei er kan blijven rechtstaan (het ei van columbus?)
De mooie mevrouw met haar dochtertje is de nieuwe muzieklerares Christina die we met een project van Ecassef kunnen betalen. Eerder kochten we al typische instrumenten van hier aan voor de school. Zondag zijn we Cristina gaan bezoeken, ze moet anderhalf uur reizen om een dag te komen lesgeven. Maar nadat ze een proefles gegeven had op school waren we wel echt overtuigd van haar muziek- en pedagogisch werk.
Woensdag hebben we met de vrouwen van Rushitamo de menu's besproken die ze aan de toeristen gaan aanbieden wanneer die hun organisatie komen bezoeken. Sauzen kennen ze hier niet, maar voor zichzelf wilden ze toch graag eens weten hoe we bijvoorbeeld kaassaus maken. De gasbus was bijna op dus stelden ze voor om op houtvuur te koken. Vuur was gauw gemaakt, aardappelen geschild en rijst gekookt. Maar om kaassaus met een pollepel te roeren is een ander paar mouwen. Heb dan maar iets geimproviseerd met takjes en twijgjes om te roeren. Beetje Robinsonachtig maar het lukte wel, het werd ook goed onthaald. Boter is hier nogal duur en ongebruikelijk (olie wordt het meest gebruikt), de nodige kruiden hadden we ook niet, enkel zout. Na een bord te hebben gegeten (naar onze normen van een portie) moesten we nog eenzelfde hoeveelheid maken die ze met veel smaak opaten.
Eten is hier zo belangrijk, op straat en overal zie je mensen eten, grote porties en altijd met dezelfde ingredienten. Vooral veel koolhydraatrijk voedsel (zie foto met mn bord rijst, gebakken mais, patatten en een soort bonen). De mensen zijn hier ook lekker mollig, maar ontberen toch de nodige vitaminen en mineralen die in fruit en groenten zitten. Ik snak dan ook naar fruit en groenten en een goede maaltijd. In mijn gastgezin krijg ik iets normaler eten 's avonds, maar toch altijd soep met patatten erin of een soort havermout, daarna rijst met patatten of frieten en altijd kip (kan bijna geen kip meer zien!). Dessert kennen ze hier niet, dat zou een enorme luxe zijn. Daarom koop ik af en toe een appel of ander fruit dat ik ken of drink ik een 'jugo' in een kraampje op de markt hier in Otavalo. Maar mijn regelmatige cafe-con-leche ontbreekt niet na het werk hoor.
Morgen planten op school, de zaailingen zijn eigenlijk al te groot, maar 't lukte niet eerder omwille van de woelbeesten.
De tijd is nu aan 't korten, Honduras komt eraan, maar eerst een tweetal weken vakantie (welverdiend) met Roger die afkomt. En of Honduras werkelijk kan doorgaan is nog de vraag, de steun van de stad Hasselt is ontoereikend voor het Lenca-project in Honduras. We wachten nog op de beslissing van de provincie Limburg voor bijkomende steun. Tijd brengt raad zeker?
Er is zeker nog veel geld nodig, anders gaat het project gewoon niet van start (vrijwilligers met goedgevulde beurs mogen dus nog altijd hun goed hart laten zien en storten op de rekening die op de uitnodiging van de sponsoravond stond, met eeuwige dankbaarheid van de Hondurezen natuurlijk).
De zon schijnt hier weer heerlijk, voormiddags toch, 's namiddag altijd regen, en thuis heeft het gesneeuwd hoorde ik. De kerstsfeer hier is gewoonweg 'raro', flikkerlichtjes al sinds allerheiligen, terwijl op straat iedereen in hemdsmouwen loopt... Zal toch wel de gezellige sfeer missen van Kerstmis, rond die tijd voel ik me altijd toch wat weker dan anders, maar zal dit jaar het gevoel wat rationaliseren en een realistischere kerstmis vieren hier.
Tot de volgende week, en ook heel erg bedankt aan iedereen die reacties stuurt, ze doen deugd en maken dat ik me in eenzame momenten (want die zijn er regelmatig) toch niet te alleen voel. Dikke merci!