4 de week Gualsaqui - Dia de Difuntos

27 october
Een gewone werkdag vandaag: centro infantil. Vandaag zou ik samen met de verantwoordelijke van het kinderdagverblijf het huisreglement bespreken. Maar er waren geen kinderen aanwezig. Plots en onverwachts wordt er hier een sociaal onderzoek gedaan naar de bevolking van Gualsaqui. Iedereen in een lange rij en het kinderdagverblijf moet dienen als bureau. Het personeel zorgt dan maar dat iedereen van eten voorzien wordt tijdens het lange wachten. Iedereen krijgt voor de duidelijkheid een nummer op zijn/haar arm geschreven om in juiste volgorde te komen opdagen. Net zoals in een concentratiekamp ...
Ondertussen komt (na 4 weken) de electriciteitsmaatschappij de electriciteit aansluiten. Ze doen het snel en slordig en slechts tot aan de scheidingsmuur, de rest moeten we zelf doen, veilig of niet. Dat was tot vorige week niet zo, maar ineens is er een andere regeling, kwestie van besparing. Licht en muziek zal nog niet voor vandaag zijn.
Namiddag bij Jean thuis een plan opgesteld om een powerpoint te maken ivm de begraafplaats en alles daaromtrent. Net toen we hieraan bezig waren klopte er een Belgische vrouw aan met haar zoontje van 10 maanden. Ze kwam horen of Jean geen werk voor haar had in het nieuwe project dat in januari van start gaat. Ze is getrouwd of woont samen met een Ecuadoraan (van het type muzikanten die je bij ons op de markt ziet spelen). Ze nodigde me uit om ' avonds een bezoekje te brengen : was gezellig, belgische frietjes gegeten enz... Misschien ga ik er wel logeren de volgende maand.

28 october
Ook in Moruspungo vandaag geen werk. Het sociaal onderzoek loopt ook hier en er is geen klas.
Hetzelfde scenario dus: mensen aan eten helpen tijdens het lange wachten, maar dit keer bakten we frietjes om te verkopen voor de schoolkas.

29 october
In het centro infantil vroeg ik tijdens het koken om eens na te denken wat er beter zou kunnen in het qua veiligheid, hygiene en organisatie. Het zou beter zijn indien de nieuwe initiatieven van de begeleiders zelf kwamen, dan worden de veranderingen ook beter aanvaard. Mijn taak is om te begeleiden en ideeën aan te brengen, maar zeker niet om hun iets op te dringen wat ze zelf niet willen. Vamos a ver wat er van komt...
's Avonds telefoon gehad van thuis: zo fijn en vertrouwd, 't geeft een 'boost' om hier verder te doen want echt... het is niet altijd makkelijk hier, zo ver van huis en familie.

30 october
Eindelijk gezaaid op school (zie fotos). Ook heel fijn gespeeld en gesport met de allerkleinsten.
De kinderen worden hier op school wel veel aan hun lot overgelaten, geen les, de leraar moet iets herstellen, een andere moet eventjes naar Otavalo, een andere leerkracht is er niet en de 4de gaat koken omdat er geen ouders zijn om te koken vandaag. Daarna werd ik binnengeroepen voor het almuerzo (middageten), de leraren eten eerst in de oude keuken, de kinderen staan dan te kwijlen aan de deur... Daarna mogen ze een voor een ne patat en wat mais komen halen. Omgekeerde wereld! Ik weigerde mee te eten, omwille van de kinderen, en ik zeg hen ook dat dit geen pas geeft! Ongeloof alom bij het personeel...
's Avonds bel ik met Ellen (de Westvlaamse) om zondag te komen. Ze nodigt me uit om zaterdagavond al te komen en te blijven logeren en zondag een uitstap te doen naar Cotacatchi.

31 october
Te voet naar San Juan. Daar gaan we met de kinderen van het centro infantil brood bakken voor el Dia de Difuntos (Allerzielen). Een echt feest voor de kinderen en het personeel. De fotos spreken voor zich denk ik. Ik krijg ook een zakje broodjes mee, die neem ik mee naar Iluman, naar Ellen en haar kinderen. Ook wordt er voor iedereen een soort heksenketel op houtvuur gestookt met soep. Dezelfde soep altijd: water met groenten en patattten en kip in stukken gesneden. We eten langs de kant van de weg omdat het te druk is op de bakplaats. Moet kunnen... De straathonden wachten op de afgekloven botjes kip.... De eerste keer dat ik mee at met veel schrik voor diaree, maar de soep is goed doorgekookt, dus zal het wel geen kwaad kunnen. Maar tot grote verwondering zijn de volwassenen niet tevreden omdat ik de rest niet eet. Uit een plastic zakje eten ze een soort erwten met mais, ik heb echt genoeg dus eet niet meer dan ik op kan. Bijna werd ik kwaad: je mag hier niks weigeren, en als ik eindelijk eens mee eet is het nog niet genoeg, maar ik kan me nog net op tijd inhouden en wijdt me aan de kinderen die van moeheid hun lepel niet meer kunnen vasthouden.
's Avonds ben ik iets gaan drinken in een cafe waar nogal wat buitenlanders komen. Fijn gesprek gehad met 4 Franse meisjes waarvan eentje de volgende dag na 6 maanden vrijwilligerswerk naar huis ging.

1 november (Todos los Sanctos - Allerheiligen)
Regen, regen, regen. Pas om 4u naar Otavalo voor een bus naar Iluman. Eerst met Ellen en kids en haar man en opa boodschappen gedaan, daarna naar een familiefeest bij de buren (broer van de man). Maar wat een feest! Een van zijn petekinderen kwam officieel de zegen vragen voor zijn huwelijk (de peetvader betaalt het huwelijksfeest..) Zeker 50 man zat er in dat onafgewerkte huis, allemaal kregen ze soep (ja, met patatten en kippenpoten, en niet weigeren!)
Daarna kwam de familie van de aanstaande bruid met ongelooflijk veel kado's: levende kippen en cavia's aan een stok ondersteboven gebonden, zakken met patatten, brood, 6 trossen bananen, bakken bier enz... De hele huiskamer stond gewoon vol. Daarna weer eten (bord patatten met kip) en ze kwamen rond met bier en 1 glas waarvan iedereen een voor een mocht drinken. Nee, bedankt, ik drink geen alcohol (hier). Dan werd er nog brood en bananen verdeeld onder de gasten. Rond 12u konden we onder het excuus van de 'baby moet gaan slapen' als eerste die het feest verlieten. Het feest liep trouwens verder tot de volgende avond, met de plakkers en drinkers van de familie....

02 november - Dia de Difuntos
Allerzielen, iedereen trekt te voet naar het 'cementerio' met plastic kransen, bloemen en ... eten (zie fotos). Ik heb hier geen woorden voor, maar ben blij dat ik dit eens meegemaakt heb. Eten op de graven, gebeden opzeggen, vuiligheid achterlatend. Een openluchtmis werd er opgedragen maar niemand luisterde, te druk met eten bezig.
Namiddag naar Cotacachi dat bekend staat als lederstad. Inderdaad, mooie winkels en veel leer. Kocht er een sjakosj (voor Jona of voor mij?). Op de terugweg naar Otavalo nog even in de gietende regen naar de Cascada van Peguchi. De westvlaamse kende daar ook weer iemand en we bleven er eten: 2 bordjes met patatten en een vet stuk varkensvlees met knook en gebakken mais, altijd hetzelfde, ik krijg stilaan een degout van al dat eten, ik eet liever niet dan altijd hetzelfde eten dat zo primitief is klaargemaakt en in ik kweet niet welke omstandigheden.
Eenmaal terug bij het gastgezin moet ik het wel bekopen: Niemand thuis en dus zonder eten naar bed: eigen schuld, dikke bult!
Tot volgende week, en hopen maar dat er deze week eens niet iedere keer iets onverwachts gebeurt waardoor ik niet kan doen wat er hier eigenlijk van mij verwacht wordt.