Mijn eerste dagen in Otavalo

Na lang zoeken en vragen ben ik toch op de blog geraakt. Een lang verhaal mag nu beginnen!
De reis verliep alles behalve voorspoedig: vlucht vanuit Brussel had zware vertraging en daarom was ik 20 min te laat voor de vlucht naar Quito met Avianca. Wat nu gedaan? Een hostal gezocht in de buurt van de luchthaven en 's anderendaags opnieuw aangemeld. Wat bleek? Ik mocht niet vertrekken zonder visum. Maar ik weet oa van Stan dat dat niet echt nodig is voor een verblijf van 90 dagen. Toch moest ik een vlucht boeken om te bewijzen dat ik binnen de 90 dagen het land zou verlaten. Verdorie! Na een hele lange vlucht om 2 u 's nachts (plaatselijke tijd, bij ons was het dan al 8u 's morgens) aangekomen in Quito waar Ramiro en Juana me opwachten. Nu nog een uurtje rijden naar Otavalo door... de gietende regen! Ja, hier is 't invierno of winter, en dat op de evenaar!
Na 4 uurtjes slapen was ik weer klaarwakker, hoe is het mogelijk? Dacht wel 2 dagen aan een stuk te kunne slapen.
Ria van Ecassef kwam me afhalen en samen gingen we met de bus naar Gualsaqui, het indigenasdorp waar de organisatie werkzaam is. Ik voel me hier letterlijk "reus" achtig, ben hier van de grootste personen die hier rondlopen! Raar gevoel hoor. De indigenas of indianen lopen hier in klederdracht, heel gewoon, vrouwen wel te verstaan. Kinderen op de rug gebonden, de borst gevend in de bus of langs de weg, heel natuurlijk. Het is hier koud ook, het ene moment loop je in T-shirt, het andere moment waait het, is het koud en trek ik trui en jas aan. Het klimaat speelt me ook parten: ben snel buiten adem, ijle lucht hier op 2900 meter hoogte.
Maar de echte indrukken van het leven hier kan ik niet zogauw beschrijven maar ik probeer. Er wonen hier indigenas (oorspronkelijke bevolking) en mestiezen (kruising van indianen en de vroegere spanjaarden die Ecuador ontdekten). Mestiezen wonen in de steden en de indigenas in de "campos" in de bergen. De laatste leven in pure armoede, hutjes of betonnen huisjes in het veld. Honden die van niemand zijn lopen overal, de meesten hebben een koe of enkele varkens en geen werk. Er wordt wat op het land verbouwd, mais en een soort bieten waarvan ze elke dag eten. Kippen lopen hier ook rond maar alle vlees of beesten dienen niet om te eten maar om te verkopen. Geld wordt dan gebruikt voor de school, de bus, en misbruikt door de mannen om drank en of drugs te kopen. Ze zijn erg wantrouwig naar vreemden, maar omdat we met ecassef aankomen niet, ze vertrouwen Jean en Ria helemaal, die hebben hier ook al bewezen dat ze alles maar dan ook alles doen om hun leven wat structuur te geven en ze vooruit te helpen.
Deze week heb ik verkend samen met Ria, vele gesprekken gehad en de school en de comunidad bezocht. Morgen ga ik met Angelica, een stagaire die voor onderwijzeres leert, zaden kopen om groenten en planten te zaaien. Maandag begint mñ werk echt, en moet tegen dan nog VEEEL op mn spaans studeren. Zondag kan ik mee naar een feest met optochten met paarden enz omdat enkele gemeenten samen hun 100-jarig bestaan vieren, ben benieuwd!
Tot hetvolgende verslag, hopelijk met foto's dan.