Zaterdag 17 januari 2009

Niet één week maar twee weken later pas weer bericht.
Vanuit Tegucigalpa ben ik op woensdag 7 januari vertrokken naar Reytoqui in het Zuiden na eerst twee dagen mee vergaderd te hebben met de staf van Solidaridad hier in Tegus (zoals ze de hoofdstad hier noemen). We vertrokken met een auto vol Solidaridadpersoneel naar het Zuiden waar er eerst een 'reunion' doorging met alle betrokkenen daar in de landbouwprojecten. Het is er in tegenstelling met Tegus heet, zo'n 37 graden! Ik viel dus tijdens de vergadering gewoon in slaap van de hitte... algemeen gelach natuurlijk.
Nadien reden we naar het huis van Dona Eloísa en haar kleindochter Diana waar we 10 dagen zouden verblijven om het handwerk met potten aan te leren. Een groen huisje in 'the middle of nowhere' met varkens, (magere) koeien, honden, kat, kippen en hanen en kuikens. Het werd al donker en de olielamp werd aangestoken: geen electriciteit dus, maar wel een prachtige sterrenhemel met sterren die je aan onze kant van de bol nooit te zien krijgt.
Ik heb dus niet in de maca (hangmat) geslapen maar in een gewoon bed onder een pannendak waar voortdurend stof en blaadjes doorwaaien.
Donderdag begonnen we met het zeven van zand om die dan door de klei te mengen (chamotte) en daarna alles te kneden. Geen werkplaats dus zoals men eerst gezegd had, maar gewoon aan huis en werken op de vloer van het terras! Amai mijne rug... ik mag dan wel beweeglijk en lenig lijken, dit zijn wij westerlingen echt niet gewoon. De eerste gebruiksvoorwerpen vielen dik tegen, en de volgende ook nog, maar stilaan lukte er al het een en 't ander. Ollas zijn grote potten om water in te gaan halen en te bewaren, anderen dienen dan om bonen in te koken, horras zijn precies melkkannen maar hier wordt er koffie in gemaakt en tenslotte nog schotels die op het vuur gezet worden om tortillas in te bakken, aangevuld met wat eigen creativiteitjes zoals kandelaars, staanders voor potten met ronde bodems enz...
Een 3-tal vrouwen kwamen regelmatig werken, samen met Eloísa en Maria en ik (ik heet daar 'Mari' om geen verwarring met Maria te krijgen) maakten we op die 10 dagen een hele verzameling van rode potten en schalen die we volgende dinsdag op de 'feria' (kermismarkt) gaan verkopen. Vrijdag hebben we alles gebakken in een kleioven die normaal gebruikt wordt om pan dulce (koekenbrood of koekjes) te bakken, maar deze keer dus opgestookt werd tot onmense temperaturen om alle aardewerk roodgloeiend en hard te bakken.
Het hout moesten we op voorhand zelf gaan zoeken en kappen met de machette. Dat werd dan in bussels op het hoofd gedragen naar de buren van wie de oven gehuurd werd.
Een heel proces dus en ik heb veel bijgeleerd, wat ook de bedoeling was.
Hondurees is een moeilijk te verstaan spaans, ingeslikte letters en voor mij heel moeilijk. Ik heb het bijleren van het spaans zowat opgegeven, ben al blij als ik wat versta en kan verduidelijken wat ik bedoel. Mijn aandacht gaat nu naar andere dingen. Maar uit de lichaamstaal van al die mensen daar versta ik wel veel. Het is een uiterst gastvrij volk, ook al zijn ze heel arm, ze ontvangen je met wat ze hebben! En ze hebben niet veel: 's morgens bonen met tortillas, 's middags bonen met misschien een stukje vlees en anders een ei en tortillas, 's avonds weer bonen met tortilla's. Gelukkig hebben ze bij elke maaltijd hele lekkere gezoete koffie (en dat maakt veel goed!) Zelf heb ik dan maar wat tomaten, avocados, naranjas en bananas gekocht om wat vitaminen binnen te krijgen.
Stromend water is er ook niet, alles met water (de was, afwas en douchen met een kommetje) gebeurt aan de "pila". Het water is er ook niet drinkbaar zodat ik in elke drinkbus een druppel chloor moet doen, hetgeen heel vies smaakt.
Het wordt er donker om 6u en de zon is er weer om 6u 's morgens. Maar de hanen kraaien al volle bak vanaf 2u 's nachts, ook de paarden komen op het terras trappelen en de varkens knorren rond het huis. Niet veel slaap dus, hoop hier in het weekend wat bij te slapen.
Privacy is hier ook een ongekend begrip: alles is van en voor iedereen, wel effe wennen. Ook als iemand slaapt wordt er gewoon in- en uitgelopen en gelachen en gepraat. Voor baby's is dat heel gewoon bij ons, maar hier slaapt iedereen gewoon door alle lawaai heen, makkelijke gewoonte..
Maar wat hebben we wat afgelachen hier, met de eenvoudigste dingen, heel ontspannen.
Volgende week dus markt en verkoop, en verder beginnen we gewoon opnieuw, maar dan beter. Wanneer we naar het westen trekken is nog niet zeker, zal de volgende vergadering wel uitwijzen.
Ik hoorde van zo'n mooie winter bij ons, had toch wel eventjes spijt dat ik het niet kon zien, al die sneeuw. Het is hier wel heet maar echt van de zon genieten kan je hier niet, we blijven vooral uit de zon. Ik sta ook vol met bultjes, op mijn hele lijf, het schijnt een allergie te zijn op het zaad van de nu geoogste maisio, een kleine maissoort. Ik dacht eerst dat 't vlooien waren, want die zitten daar in overvloed met al die beesten, en ik heb ze ook wel voelen steken, maar gelukkig bleef het bij wat beten.
De tijd gaat stilaan voorbij, het einde is nog niet in zicht, maar toch: van mijne vervanger op school verneem ik dat ik een droomjob heb, hoop toch dat ik nog terug mag komen? Gelukkig voor de jongeren in Diepenbeek hebben ze nu iemand die toch enthousiast zijn vak beoefent.
't Is heel vreemd om nu aan thuis en werk te denken, zo lang al en zo ver weg. Groeten aan iedereen die de blog leest en volgt...
Allez, geniet nog van de foto's, en tot (hopelijk) volgende week!