Zaterdag 15 november - Otavalo

Deze week geen fotos jammer genoeg, het was een gewone week, werken op dezelfde plekken met dezelfde mensen en soms wat resultaat zoals het doorvoeren van het huisreglement in het kinderdagverblijf, de voorbereidingen voor de engelse les voor de volwassenen van Rushitamo. Daarom maar wat algemeenheden en misschien wat antwoorden op vragen van jullie...
Vandaag was het weer markt in Otavalo, zoals Chris Rayen met de leerlingen beschreef : 'de grootste van Zuid-Amerika'. Dat zou wel eens waar kunnen zijn, deze markt is echt wel heel groot, in het centrum vind je er alle indigena-spullen die heel aantrekkelijk zijn voor toeristen, poncho's, muziekinstrumenten, juwelen, wandtapijten en alle soorten van tassen en sjakochen, een beetje verder is er dan de gewone wekelijkse markt met eetwaren, groenten, levende en dooie kippen en beesten, mais- en graansoorten (heel veel soorten, wel 18 soorten mais!) en kleding. Maar na 2 keer op de markt geweest te zijn had ik het al wel gezien, alles komt er in zo'n veelvoud voor. Dan ga ik ergens op een terras zitten en bestel een cafe con leche en bekijk vooral de mensen, hoe ze sleuren en dragen met hun spullen, hoe ze hun waren aanprijzen, en naar de toeristen, sommigen echt geinteresseerd, anderen enkel uit op koopjes omdat 't hier zogenaamd beterkoop is, hetgeen ik niet echt zo vind.
Rieten matten om op te slapen vind je hier ook veel. De meeste indigenas slapen dus echt op de grond met enkel een rieten mat. Ze zijn dat al eeuwen zo gewend in hun cultuur, wij met onze breekbare ruggen zouden zoiets nooit verdragen. In sommige huizen zie je wel een groot bed staan waar ze dan met enkel wat dekens met het hele gezin in slapen en genieten van elkaars warmte, want nergens is er enige vorm van verwarming, ook al is het soms heel koud 's nachts in de bergen. Ikzelf slaap in een echt bed met lakens en dekens, gewoon zoals thuis dus, maar toch weer niet, thuis slaap ik wel beter hoor.
Minder-validen zie je hier niet zo veel, en als je ze ziet zitten ze langs de kant te bedelen... Ofwel zoals ik in Gualsaqui zag: een zwaar mentaal gehandicapt meisje van 12 jaar dat altijd in huis bleef, heel aanhankelijk was, fysiek ook heel erg ontwikkeld, maar soms met ontembare driftbuien die wel een halve dag duurden. Deze ouders weten niet wat gedaan, hebben geen geld ook om haar naar een verzorgingsinstelling te sturen. Hier en daar zie je nog wel kinderen met een beperking maar als het enigszins mogelijk is gaan ze gewoon naar school met de andere kinderen. Zo zitten er in Moraspungo 2 echt grote jongens van een jaar of 15-16, zijn perfect gelukkig en voelen zich ook de verantwoordelijke oudsten in "la escuela basico" alhoewel ze een serieuze achterstand hebben op mentaal niveau. Van inclusie gesproken!
Wat ik deze week ook ondervond was de corrupte mentaliteit die hier overal aanwezig is: bv Jean moest zijn maandelijkse factuur electriciteit gaan betalen (hier moet je die op het kantoor in cash gaan betalen want er kan geen overschrijving gebeuren) en vroeg hoe het kwam dat hij ineens een deel meer moest betalen. Nu is Jean niet de gemakkelijkste en dat weten ze hier al onderhand, maar men ging even in de computer kijken en merkte op dat er iets verkeerds ingegeven was. Vlug veranderd en het juiste bedrag aangerekend! Als je dus niet reclameert steken de ambtenaren ettelijke dollars in eigen zak, het lijkt schering en inslag hier...
Ook de politie doet eraan mee. Als ergens een misdaad gebeurt (en die gebeuren er veel) moet je hen betalen opdat ze een onderzoek zouden beginnen.
Ecuador is wel een heel mooi land, zeker nu alles heel groen is en vruchtbaar, maar het land is slecht georganiseerd en de rijkdommen die ze hier hebben zijn gewoon heel slecht verdeeld. Het gemiddelde loon van een Ecuadoraan is zo'n 120 dollar. Maar je hoort hier ook van enorme lonen die het indigena-verstand te boven gaan. Enkel te veranderen met politiek en bewustmaking van de armere bevolking, hetgeen we hier proberen stilaan te bereiken. Jean belandt ook (zonder erop uit te zijn) in de plaatselijke politiek maar bereikt ook wel een en ander. Ecassef is een organisatie met een rechtvaardige visie zonder betuttelend te zijn, zet de mensen aan om zelf hun lot in handen te nemen. Zonder zelfinitiatief krijgen ze geen steun, die tijd van de arme kindjes is voorgoed voorbij hier.
Mijn internettijd zit erop, tot volgende week, met fotos!
Nu een cafe con leche gaan drinken op mijn favoriete terrasje, alleen, en dan moet ik dikwijls denken aan de companie van de vergadering van vrijdags op het Heldenplein in Hasselt. Maar dat komt nog wel ooit terug zeker?