4 de week Ecuador

Eindelijk, na enkele weken van fysieke en mentale aanpassing heb ik precies een ritme gevonden. Diareeproblemen lijken opgelost met veel coca-cola en droog eten.
Elke dag val ik hier nog van de ene verbazing in de andere! Zo komen de plannen die er gemaakt worden nooit uit, altijd komt er wel iets tussen. Gisteren zouden we het huisreglement bespreken in het centro infantil, maar het hele centro werd bezet door ene administratieve dienst die alle bevolkingsleden van Gualsaqui moest ondervragen over woonst, familiesamenstelling, huisraad, werk, enz... We hebben dus maar zo goed als het kon gezorgd dat alle rijen wachtenden voorzien werden van eten en drinken. Mensen stonden van 's morgens 7u in de rij en de laatsten vertrokken om 7u 's avonds.
Vandaag hetzelfde liedje: in de school van Moraspungo werd er ondervraagd door dezelfde ambtenaren en zodus kon er geen les gegeven worden. We hebben van de nood een deugd gemaakt en frietjes gebakken met zelfgemaakte mayonaise (zij het zonder mostarso). Veel centjes verdiend voor de schoolkas...
In het weekend ben ik veel alleen, slenter wat rond in Otavalo, berichtjes naar thuis doen en wat verkennen... Dit weekend ben ik naar Imbarra geweest, kwestie van andere omgeving opzoeken, maar wat viel dat tegen! Straten en winkels, markten en gelukkig een heel klein rustig parkje waar ik even gedut heb in de schaduw. Daarna ben ik op het geluid van heftige rap-muziek ergens binnengestapt (soort cultureel centrum) waar er dansles gegeven werd, heb er enkele foto's gemaakt en ook een filmpje.
Gisteren heel toevallig bij Jean thuis een Westvlaamse tegengekomen die hier getrouwd is met een ecuadoraan. Ze heeft 2 hijos van hem en zoekt nu werk. Ben met haar meegereden tot Otavalo en ze nodigde me tot mijn grote verbazing uit om mee te gaan naar haar thuis zo'n 5km verderop. Heel gastvrij was die familie, en de belgisch-ecuadoraanse kindjes waren echt tof. Speciaal frietjes gemaakt voor mij en rond 9u me terug naar huis gebracht. Nu hoorde ik vandaag haar achtergrond en geschiedenis van Jean: ze is op haar 19de vertrokken met deze gast, zeer tegen de zin van haar familie. Al 10 jaar reizen ze heen en weer naar Belgie. Haar familie heeft veel geld gepompt in de woonst en krijgt blijkbaar alleen maar stank voor dank. De Ecuadoranen hebben zo'n idee (in het algemeen) dat wij geld met hopen hebben en een krediet dat onuitputtelijk is. Omwille van de kinderen (5 en 1 jaar oud) wil ze nu definitief hier blijven maar volgens Jean wordt zij gedwongen om te breken met haar familie thuis omdat er geen geld meer over de brug komt! Ze bood me een onderdak aan voor de volgende maanden. Misschien moet ik dat maar doen, al zijn de busverbindingen vandaar niet zo goed, het is er zeker gezelliger dan in mijn huidig gastgezin. Die zijn echt wel vriendelijk, hebben me heel goed verzorgd toen ik zo ziek was, maar hebben totaal andere gewoontes... Zo is eten bij hun slechts voeding en geen samenzijn met een babbeltje. Hun dialect kan ik ook moeilijk volgen, leer niet veel spaans bij daar. Na het eten gaan ze steevast naar hun bed om er de hele namiddag en avond televisie te kijken. Dan zit ik daar maar te koekeloeren en ga gewoonlijk vroeg naar bed.
Vamos a ver..... Tengo todavia tiempo hasta el cinco de noviembre.
Daarstraks hebben we nog plannen gemaakt om opnieuw een cursus zelfverdediging in te richten voor vrouwen. Mishandeling en geweld zijn hier verdoken maar zeker aanwezig, ook bij de mestiezenvrouwen. Regelmatig zie je hier vrouwen die "tegen de deur gelopen zijn" of erger.... Hopelijk wachten ze er niet te lang mee, een deel van het geld van Virga Jesse zal hiervoor zeker aangesproken worden!
Zo, tot de volgende week!