El occidente - zondag 22 februari 2009

Dat waren me twee bewogen weken! Eindelijk terug in Tegus.
Gelukkig was de koudegolf daar in het westen net voorbij toen we in Cerro de Hule aankwamen. Onderweg moesten we wel overnachten in een soort parochiezaaltje omdat er geen vervoer meer was. 's Anderendaags vertrokken we al vroeg voor een voettocht van ongeveer 3u met al onze bagage. We hadden enkel een warme kop zwarte koffie gekregen. Gelukkig stopte er een auto die ons een lift aanbood tot over de helft van de afstand.
Ter plekke aangekomen maakten we kennis met enkele vrouwen. Onmiddellijk begonnen we met het opgraven van klei en het zoeken naar 'arena' (zand), hetgeen daar heel moeilijk te vinden is. Ik joeg me eigenlijk wat op. Wat wilden ze daar eigenlijk bereiken zonder materiaal? Er was ook geen werkmateriaal voorhanden zodat we met stokken en een machette (lang en scherp mes waarmee iedere man daar aan zijn riem rondloopt) zand en klei uit de grond moesten peuteren.
De klei moest gezuiverd, het zand gewassen en daarna gekneed tot een te verwerken massa.
Algauw zag ik dat de techniek die ze daar gebruiken helemaal anders was dan in het zuiden. Ook het resultaat is opmerkelijk anders (lees: primitiever en minder geperfectioneerd) en de vrouwen zijn vlug tevreden met het resultaat. We werkten op de stoep van het dorpsschooltje.
Om een of andere reden zijn de foto's van de eerste week verdwenen van mijn camera nadat ik geprobeerd had om de resolutie van de foto's hoger te zetten. Daarom vertel ik maar wat uitgebreider.
Pas 's avonds laat vertrokken we naar onze gastfamilie, een kwartiertje stappen vandaar. De omgeving is er heel mooi! Net de Ardennen, maar dan hoger en wijdser. Er valt nu wel weinig regen, toch is alles mooi groen en achter elke hoek van het landschap duikt weer een ander adembenemend panorama op. De school is hier nogniet begonnen, iedereen werkt er nu op de plantages om koffie te plukken (ook de kinderen vanaf een jaar of 8).
Ons gasthuis is een huisje uit leem (denk aan Bokrijk) zonder stenen vloer, maar gewoon met aangestampte aarde. De keuken is apart met een houtvuur en er is geen pila (wasplaats) maar gewoon een kraantje met een zelfgemaakt houten staketsel om de was en de afwas te kunnen doen. Varkens, honden, kippen en eenden lopen er vrij rond, alhoewel hier wel een kippenren gebouwd is waar ze 's avonds ingedreven worden. Armer dan arm dus. We kregen bonen en tortillas geserveerd als avondmaal en doodmoe kropen we in bed. Na 10 minuten schrok ik wel van een raar geluid, een beest was het zeker, maar welk? Ik lichtte m'n zaklamp op en wat bleek: een eend zat naast mijn bed achter wat planken te broeden op een 7-tal eieren! Iedereen stond onmiddellijk naast m'n bed, en lachen! Daar wen je wel aan zeiden ze, als ze hier niet kan broeden worden de eieren opgegeten door de honden of andere dieren.
De rest van de week werkten we elke dag van 's morgens vroeg tot zonsondergang. Bakken kon nog niet, de stukken drogen hier veel langzamer dan in het zuiden, het is hier ook ijskoud 's nachts zodat de slaapzakken die Solidaridad voor ons gekocht had goed van pas kwamen.
In het weekend ben ik naar Marcala gereisd, een stuk verder naar het westen. Een druk maar gezellig stadje waar alle bergbewoners hun inkopen komen doen. Heb er geslapen bij 2 Belgische meisjes (van 23) die er werken in een jongerenproject. Eén nachtje heb ik in een hotelletje geslapen maar van ellende en van lawaai weer terug naar de Belgische meisjes verhuisd. Maandagmorgen om 6u weer terug naar Cerro de Hule om van voor af aan weer te beginnen. De school is ondertussen gestart en de belangstelling voor, tijdens en na de lessen was enorm. Ik hou van kinderen, maar het stoorde echt en die kinderen waren niet te stuiten! Het was erg moeilijk om geconcentreerd te werken met zoveel afleiding. Ik was doodsbang dat ze het vele werk zouden omverlopen en dat alles voor niks geweest zou zijn. Heb dan ook even de "boeman" moeten spelen om ze duidelijk te maken tot waar ze mochten komen. Ze zijn echter geen regels gewoon en dachten dat het een spelletje was. De andere vrouwen gingen wel akkoord met m'n optreden, maar durfden zelf niet veel te zeggen. Vooral de jongens worden hier erg vrij gelaten en zelfs aangemoedigd om stoer te doen en vrouwen te domineren. In Ecuador waren de kinderen een stuk liever en vatbaarder voor redenen.
Eindelijk konden we maandagavond gaan stoken. Er was nergens een oven voorhanden, hier maken ze heel primitief een vuurtje en zetten de te bakken stukken erin. Eerst aanmaakhout en daarna denneschors om echt te stoken. Als je dan vraagt waarom juist denneschors weet niemand daarop een antwoord. Ik denk dat het een traditie is van generaties.
De stukken kwamen er zwartgeblakerd uit of met zwarte plekken. 'Ooohhhh, que onitos!' Maria en ik deelden die mening echter van geen kanten. We hebben dan wat kleinere stukken mee naar huis genomen en in het keukenvuur gebrand. Het resultaat was iets beter maar nog niet wat we beoogden. Jammer, daar moeten we proberen iets aan te doen. Dit werk valt me gewoon tegen hier, zal blij zijn om volgende week weer naar het zuiden te kunnen vertrekken.
Donderdag hebben we de hele dag op vervoer gewacht, maar hadden slechts een lift in de vooravond tot aan de parochiezaal. 's Anderendaags hadden we nog geen vervoer voor het bezoek dat we planden naar twee cooperatieven van vrouwen die ook keramiek maken en een weverij in eigen beheer hebben. We trokken dan maar met de bus naar Marcala om wat inkopen te doen. Daarna weer terug en verder naar het huis van Maria en Pedro waar ik bleef overnachten. Die avond hebben we van pure miserie veel gelachen en een heerlijke cocktail gemaakt van vers appelsiensap en een hele fles rum erbij. Gewoon lekker! Had m'n mp-3 speler aangekoppeld en samen hebben we geluisterd en gedansd op muziek van thuis! Hehehe, dat deed deugd!
Zaterdagmorgen kwamen Matilde en Cayetano me ophalen om alsnog een bezoek te brengen aan de cooperatieven (zie foto's) Het was een hele lange reis per auto, maar wel de moeite waard. Pas tegen half 9 's avonds waren we terug in Tegus, doodmoe...
Met wat ik nu gezien en geleerd heb ga ik morgen weer naar Reitoca om te kijken hoe we daar met de groep verder kunnen. Mijn verwachtingen zijn groot, en de tijd kort nu al snel. Kopen van grond, iemand vinden om een oven te bouwen, uitproberen van nieuwe klei (witte) en nieuwe modellen en versieringen. En natuurlijk ook: het enthousiasme erin houden!
Van Annie hoorde ik het droevige nieuws van Liesbeth Ribus en nog meerdere mensen die er nu niet meer zijn. Laat mij langs deze weg mijn medeleven betuigen, ook al is het van ver weg...
De krokusvakantie is zeker alweer voorbij? Hopelijk heeft de rust jullie allemaal deugd gedaan.
Bedankt ook alweer voor de reacties, ben altijd weer blij om via deze weg wat nieuws te horen uit Belgie. Ik begin stilaan af te tellen, maar eerst nog heel wat te doen hier.
Tot volgende week of nog later(weet nog niet hoelang ik deze keer wegblijf...)