Donderdag 5 februari 2009

Na 10 dagen hard werken ben ik terug in Tegucigalpa, echt hard werken, van 's morgens 9u tot 's avonds half 7. Daarvoor moet er nog gewassen, gekookt en te voet naar de werkplaats gegaan worden. Maar iedereen van de vrouwen was practisch elke dag aanwezig. Vooral het kleidelven, het zuiveren, het mengen met zand en kneden, kortom het voorbereiden van de klei is een "trabajo muy duro".
Alles, maar dan ook alles, wordt hier met de hand gedaan, en met zeer primitieve middelen. Maar de stukken die op het laatst uit de oven komen zijn wel echt de moeite waard. Sommige vrouwen kunnen al beter modeleren dan anderen (zoals ik ook dan...) en anderen kunnen het helemaal niet maar helpen bij het poelieren en afwerken.
Zondag zijn we dan met de auto van Cayetano naar de markt in Curaren geweest om er onze waar te verkopen. Na zo'n twee uurtjes waren we alles kwijt. Weliswaar waren onze prijzen niet al te hoog, het werk moet immers nog veel beter, maar iedereen was zo blij en zo enthousiast. Maandag zijn we dus met nieuwe moed begonnen aan de nieuwe productie. Alles moet nu beter, en Maria en ik maken vooral nieuwe dingen waar ze echt van opkijken. Niet dat ze zo kunstzinnig zijn,maar wel anders dan de dingen die ze hier al sinds jaar en dag kennen. Wat men hier kent heeft men eigenlijk enkel verkregen door overdracht van vorige generaties. Maar gsm's (zonder saldo) hebben ze wel allemaal!
Zo is er iets dat ik toch eens moet vragen aan wie er verstand van heeft: je mag hier normaal geen water drinken zonder eerst te ontsmetten. Ik heb zo'n chloordruppeltjes bij. Maar de mensen hier zeggen dat water dat een dag in deze tropische zon staat, weer drinkbaar en ontsmet is (en dat dat ook wetenschappelijk bewezen is ...). Ik zou denken dat de mogelijke bacteriën zich in die warmte dan net vermenigvuldigen. Geef maar een berichtje zodra iemand een antwoord vindt...
Met al dat enthousiasme kijken we nu uit naar een stukje terrein waarop we een werkplaats kunnen bouwen en een oven. We hebben tot nu toe twee opties, maar hier hebben ze allemaal zoveel tijd nodig eer er iets beslist kan worden, palaveren en nog eens palaveren, en dan nog niks weten of beslissen. Moet soms echt op m'n lip bijten om me in te houden. Ik hou niet van getreuzel (ook niet van overhaasten), maar toch... Graag zou ik zien dat de groep vrouwen hier zo goed als vertrokken is met hun project, ook daarna is er nog begeleiding nodig om de verkoop enz. te optimaliseren.
Volgende zondag vertrekken Maria en ik naar het westen (el occidente) om ook daar eenzelfde project op te starten. Maria kent die mensen al via haar werk, ik weet zelf nog niet zoveel van hoever ze daar staan met keramiekwerk. Wat ik wel weet is dat het daar veel armer is dan in het zuiden (toen ze me het vertelden dacht ik: armer dan hier kan echt niet!), wonen daar in aarden huisjes (is dus aarde vermengd met mest op een vlechtwerk van takken).
Het is er veel kouder en vochtiger, slapen er met muts op en vele kleren aan... Hier (in het zuiden toch) heeft ook niemand nachtkledij, zoals ze overdag werken en leven, zo kruipen ze 's avonds in bed, 's morgens wassen ze zich en doen dan andere kleren aan. In het westen is het veel kouder, zweet men niet zoveel en wast men zich ook veel minder. We zullen zien waar we terechtkomen. Ik trek m'n plan wel, als ik mijne grens van 'niet-meer-kunnen' bereikt heb zal ik het wel zeggen! Maar met wat ik hoor zou dat wel eens daar kunnen zijn... Belangrijker is wat we daar gaan doen. Alle mensen vallen tot nu toe heel goed mee, soms vraagt het wel even tijd vooraleer je ze kent en hun vertrouwen krijgt, maar daar ben ik nogal gerust in.
Vandaag zijn we in een doe-het-zelfzaak gerief gaan kopen voor de groep in het zuiden. Hopelijk krijgen we dit weekend bericht over het terrein en de prijs die ze ervoor vragen. De man van wie we een stukje grond zouden mogen kopen werkt zelf in een canjabedrijfje waar ze van canja (rietsuiker) het sap uitpersen en er een 'dulce' (zoetigheid) van maken. Hij verdient er zo'n 60 limpiras per dag ( 6 dagen per week) en kan best iets extra's gebruiken nu zijn 2de dochter naar het middelbaar gaat (canja schrijf je normaal als 'cana' met een tilde op de n, maar deze pc heeft een nederlands toetsenbord dus schrijf ik maar fonetisch)
Om een idee te hebben: 25 limpiras is een euro. Je kan dus zelf berekenen hoeveel zo'n man verdient in een maand, en in verhouding tot het loon is alles hier voor hen erg duur, tenminste wat ze zelf kopen en dat is enkel voeding. Daarom hebben de meeste mensen een stukje grond met mais of bonen voor eigen gebruik. Als je ziet wat wij elke dag uit de supermarkt slepen, het is geen vergelijking. De mensen klagen wel, veel zelfs, en de woorden die je het meest hoort zijn: comer (eten), pagar (betalen), pisto of dinero (geld), embarasado (zwanger), mais, frijoles (bonen), casarse (trouwen) en morir (sterven). De dingen van het leven dus, maar hier is het wel overleven. Veel vrouwen sterven hier ook in het kraambed omwille van slechte hygiene, ondervoeding, bloedverlies en zwakte. Er zijn hier enorm veel kinderen zonder ouders (die dan wel altijd ergens bij familie worden opgevangen), alleenstaande moeders waarvan de man gewoon weg is gegaan en bij iemand anders woont enzovoorts.
Maar desondanks dit alles wordt er heel wat afgelachen, het minste is goed om te schaterlachen, bij ons zegt men weleens: die lachen om een scheet, maar hier is dat ook gewoon zo. De aard van de mensen is hier kinderlijk, nieuwsgierig, vrolijk, afgunstig ook wel (zou je niet?) en altijd uit op eten.
Volgende week dus weer een hele nieuwe ervaring, vamos a ver! Hasta la proxima semana!